Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Γιώργος Καισάριος- Χρέος και ΑΕΠ: Το σημαντικότερα διάγραμμα του αιώνα

Όλοι νομίζουν ότι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε η ότι αν μειώσουμε το συνολικό δανεισμό, αυτό θα σημαίνει ύφεση.
Η λογική λέει ότι όσα λιγότερα έχουμε να ξοδεύουμε, τόσο λιγότερο θα είναι το ΑΕΠ.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω τον μαθηματικό ορισμό του ΑΕΠ.
ΑΕΠ = Δημόσιες δαπάνες + Ιδιωτικές δαπάνες + δαπάνες νομικών προσώπων +(-) εμπορικές συναλλαγές.
Πουθενά σε αυτή την εξίσωση λοιπόν δεν έχουμε τον παράγοντα χρέος. Οι δαπάνες του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα είναι συνάρτηση του πόσα ξοδεύεις όχι πόσα δανείζεσαι.
Είναι όμως γεγονός ότι ένα μέρος αυτών που ξοδεύουμε αποτελούνται από δανεικά (χρέος). Άρα το πόσα δανείζεσαι μπορεί να επηρεάσει τις δαπάνες και βέβαια το ΑΕΠ.
Αν όμως κάποιος θέλει να συμπεριλάβει τον παράγοντα χρέος στην εξίσωση, τότε θα πρέπει να συμπεριλάβει και τον παράγοντα τοκοχρεολύσια. Το χρέος το οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να αυξήσεις το ΑΕΠ σου δεν είναι χωρίς κόστος.
Ας εξετάσουμε τώρα τι έγινε κατά το οικονομικό έτος 2009 εν Ελλάδι. Το ταμειακό έλλειμμα της Ελλάδος ήταν €30 δις (αυξήθηκαν δηλαδή αυτά που χρωστάμε κατά αυτό το ποσό) αλλά η οικονομία σημείωσε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 2%!!
Μας πως είναι δυνατόν, να αυξάνει κάποιος τις δαπάνες του και να μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα;; Σύμφωνα δηλαδή με την λογική της πιο πάνω εξίσωσης, θα έπρεπε το ΑΕΠ να αυξηθεί.
Αυτό που γίνεται είναι το εξής. Από ένα σημείο και μετά, το χρέος είναι τόσο μεγάλο που, ολοένα και περισσότεροι πόροι πάνε για την εξυπηρέτηση αυτού, με αποτελέσματα όσο χρέος και να προσθέσεις (και όσες δαπάνες και να κάνεις), λειτουργεί επιβαρυντικά ως προς την ανάπτυξη.
Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, ας δούμε το πιο κάτω διάγραμμα.
image
Όπως δείχνει το πιο πάνω διάγραμμα, το 1966 κάθε δολάριο αύξησης του χρέους προσέθετε $.90 cents στο ΑΕΠ των ΗΠΑ. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε το χρέος, όλο και λιγότερο ΑΕΠ έβγαινε από κάθε καινούργιο δολάριο χρέους.
Στο τέλος του 2009 λοιπόν φτάσαμε στο σημείο για κάθε δολάριο φρέσκου χρέους, να δούμε επιβάρυνση (και όχι ανάπτυξη) στο ΑΕΠ κατά $.45 cents!!!
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί στην Ιαπωνία τώρα και πολλά χρόνια. Όσο χρέος και να έχει αναλάβει, το ΑΕΠ δεν έχει πάει πουθενά. Το ΑΕΠ της Ιαπωνίας είναι στα ίδια επίπεδα τώρα και 10 χρόνια, παρόλο που το συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ της Ιαπωνίας έχει διπλασιαστεί.
Τώρα στα του οίκου μας. Η κυβέρνηση κάνει πάρα πολύ μεγάλο λάθος που έχει σαν πολιτική να συνεχίσει να αυξάνεται το Ελληνικό χρέος. Έλλειμμα 8% που ευελπιστεί για το 2010 δεν είναι κανένα κατόρθωμα.
Όσο το χρέος θα αυξάνεται, τόσο επιβαρυντικό θα είναι στην ανάπτυξη. Άρα το παραμύθι που λένε ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες διότι αυτό θα επιφέρει ύφεση είναι παραμύθια. Αν θα έχουμε ύφεση θα έχουμε για άλλους λόγους και όχι διότι θα μειώσουμε τις δαπάνες και θα ισοσκελίσαμε τον προϋπολογισμό.
Αν θα έχουμε ύφεση, θα είναι διότι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου, η εξυπηρέτηση του χρέους αποσπά τεράστιους πόρους από την οικονομία (και την τσέπη του καθενός) και δεν μας περισσεύουν λεφτά για κάτι άλλο.
Το να προσπαθείς δηλαδή να καταπολεμήσεις την ύφεση με περισσότερο χρέος είναι λάθος διότι θα επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σε κάθε περίπτωση, όσο αυξάνεται το Ελληνικό χρέος, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να δούμε ανάπτυξη και όλο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από το σημείο εκείνο από όπου θα μπορεί η κατάσταση να αντιστραφεί.


Γιώργος Καισάριος

Follow me on twitter
georgek@market-talk.net


Εντυπωσιακά συμπεράσματα

Απαντήσεις σε ερωτήματα σχετικά με την αναδιάρθρωση

Η απάτη για την χρεωκοπία της Ελλάδας

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

"Κατακλυσμιαίο σοκ"

"Κατακλυσμιαίο σοκ", όπως αναδιάρθρωση, εδώ και τώρα!


 

Θεραπευτικά εργαλεία από την ψυχιατρική προτείνουν γερμανοί οικονομολόγοι για να δοθεί λύση στο ψυχόδραμα μετά την νέα διόρθωση προς τα πάνω ελλείμματος και χρέους Αναδιάρθρωση, εδώ και τώρα, υπογραμμίζουν.





Τη ψυχιατρική θεραπευτική μέθοδο του λεγόμενου «κατακλυσμιαίου σοκ» προτείνουν γερμανοί οικονομολόγοι ως τρόπου διεξόδου από το «ελληνικό πρόβλημα». Όπως, για παράδειγμα,  σε αυτούς που πάσχουν από υψοφοβία, τους αναγκάζουν να ανέβουν ψηλά και να κοιτάξουν προ τα κάτω, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση η αναδιάρθρωση με ότι αυτό συνεπάγεται είναι κάτι το αναπόφευκτο και αναγκαίο.
Υπό αυτό το πρίσμα η γερμανική έκδοση των FinancialTimes, θεωρεί ότι η διαχείριση της ευρωκρίσης έχει ξεφύγει πλέον από τα χέρια των πολιτικών με τους επενδυτές να δυσπιστούν ακόμη και έναντι της Ισπανίας. «Ενώ οι εικασίες για ελληνική στάση πληρωμών τείνουν να αυτονομηθούν, μεταξύ των επενδυτών μεγαλώνουν οι φόβοι για το χειρότερο δυνατό σενάριο: να καταφύγει η Ισπανία στον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης», υπογραμμίζει ο σχολιαστής της.
«Στη χθεσινή έκδοση ομολόγων της ισπανικής κυβέρνησης οι επενδυτές έδειξαν μεν ενδιαφέρον, αλλά για την τρίμηνη διάρκεια απαίτησαν επιτόκιο-ρεκόρ της τάξης του 1,4% ετησίως, δηλαδή 0,5% περισσότερο από την προηγούμενη δημοπρασία ομολόγων ίδιας διάρκειας το Μάρτιο».
                                                                                        
Από την πλευρά του ο Βόλφγκανγκ Γκέρκε, προέδρου του Χρηματοπιστωτικού Κέντρου Βαυαρίας, θεωρεί πλήγμα την αναδιάρθρωση για τις τράπεζες, τις ασφαλιστικές εταιρείες και τα ασφαλιστικά ταμεία που αγόρασαν ελληνικά ομόλογα λόγω του υψηλού τους επιτοκίου, αλλά…. «Οι κίνδυνοι υπάρχουν, αλλά δεν πρέπει να κοροϊδευόμαστε για το πρόβλημα. Καθίσταται σαφές πλέον ότι η Αθήνα παράγει όλο και περισσότερο χρέος από ότι έχει ανακοινώσει, και μέχρι τώρα το βάρος που προκύπτει μεταφέρεται στους φορολογούμενους των χωρών της Ευρωζώνης. Αν διαγράφονταν μέρος του ελληνικού χρέους, τότε οι τράπεζες που πιστεύεται ότι θα πρέπει να σωθούν, πράγματι θα σώζονταν».
Τί (δεν) λέει η γερμανική κυβέρνηση
Σιγή ιχθύος τηρεί η γερμανική κυβέρνηση. Οι τελευταίες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έγιναν πριν από καιρό, το νόημα των λεγομένων του ήταν «απελθέτω απ΄εμού» το ποτήρι της αναδιάρθρωσης. Χθες το απόγευμα εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομικών είπε ότι η γερμανική κυβέρνηση προσπαθεί να μη πυροδοτεί τις εικασίες που γίνονται για το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης.
Ο ίδιος εκπρόσωπος πρόσθεσε ότι το θέμα θα απασχολήσει και πάλι το Βερολίνο τον Ιούνιο, όταν θα υπάρχει πάνω στο τραπέζι και επίσημα η έκθεση της. Αντίθετα, εκφράζοντας την γραμμή του κόμματος των Φιλελευθέρων, κυβερνητικού εταίρου της καγκελαρίου Μέρκελ, ο βουλευτής Φρανκ Σέφλερ, ζήτησε να εφαρμοστεί στον πράξη η μέθοδος του κατακλυσμιαίου σοκ, και μάλιστα άμεσα.
«Η πολιτική, ή θα πρέπει να συνεχίσει την αναχρηματοδότηση του ελληνικού χρέους, αλλά τότε θα γίνουμε, νωρίς ή αργά, την Πορτογαλία, την Ισπανία και το Βέλγιο να ακολουθούν, ή θα πρέπει να πατήσει το κουμπί κινδύνου που σημαίνει συντεταγμένη αναδιάρθρωση, κάτι τέτοιο θα έστελνε μηνύματα και σε άλλες χώρες με το ίδιο πρόβλημα.

ΠΗΓΗ http://www.dw-world.de/dw/article/0,,15034242,00.html
dpa/ftd/ts/Ειρήνη Αναστασοπούλου
Υπεύθ.σύνταξης: Βιβή Παπαναγιώτου

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Kαζάκης Δημήτρης: Περί Χρέους και Διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου


Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πολιτικό και δεν θα το λύσει καμία διεθνής επιτροπή ελέγχου


Αγαπητέ φίλε,

Προσωπικά δεν αμφισβητώ την ειλικρίνεια και τις προθέσεις της κ. Σοφίας Σακοράφα, όμως η ιστορία της διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους δεν είναι ούτε απλή, ούτε αθώα υπόθεση.

Τυχαίνει να γνωρίζω ποιοι σε διεθνές επίπεδο προωθούν αυτή την πρόταση και η δράση τους δεν είναι καθόλου αθώα. Πρόκειται για διεθνείς Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (Bretton Woods, CATDM, Attac, Transform, κοκ) που χρηματοδοτούνται είτε απευθείας από άτυπα όργανα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ (ιδρύματα, think tanks, κλπ.), είτε από το ειδικό κονδύλι του ΟΗΕ που χρηματοδοτεί την προώθηση της «παγκοσμιοποίησης», είτε από οργανώσεις δήθεν κοινωφελούς σκοπού που πίσω τους βρίσκονται τράπεζες και πολυεθνικές, είτε απευθείας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα πλαίσια της προώθησης του «εθελοντισμού».

Το «κίνημα» αυτό, που δυστυχώς παρέσυρε και μια σειρά έντιμους μελετητές του προβλήματος, αλλά και αγωνιστές, δημιουργήθηκε την εποχή που μετά την επιβολή του σχεδίου Μπέικερ από τις ΗΠΑ στην Λατινική Αμερική, οι λαοί στην περιοχή άρχισαν να ορθώνουν το ανάστημά τους και να απαιτούν την διαγραφή του χρέους για να γλυτώσουν μια και καλή από τους διεθνείς τοκογλύφους, το ΔΝΤ και τις «διεθνείς λύσεις» του προβλήματος που προωθούν οι ΗΠΑ (
όπως ήταν το σχέδιο Μπέικερ και Μπράντι, τα οποία αποτελούσαν αναδιάρθρωση του χρέους με «βαθύ κούρεμα» και τα οποία κυριολεκτικά ισοπέδωσαν τις χώρες εκείνες που τα αποδέχτηκαν)

Αυτό ήταν και Βασικό
όπλο ενός λαού για να επιβάλει τη (μερική ή ολική) διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους του, ήταν και παραμένει η αποκατάσταση και θωράκιση της εθνικής κυριαρχίας του από κάθε άποψη. παραμένει ένας από τους μεγαλύτερους εφιάλτες των διεθνών τραπεζών, των πολυεθνικών και φυσικά όλων εκείνων των χωρών που στηρίζουν την παντοκρατορία τους στο ξεζούμισμα των άλλων χωρών. Για να χτυπηθεί αυτό το λαϊκό αίτημα εμφανίστηκε το «κίνημα» των διεθνών ΜΚΟ που έναντι της διεκδίκησης της εθνικής κυριαρχίας και της διαγραφής του τοκογλυφικού χρέους, αντιπρότεινε τη δημιουργία μιας διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους που με την συγκατάθεση οφειλέτη και πιστωτή θα διερευνά και θα αποφασίζει ποιο μέρος του χρέους είναι «δίκαιο» για να το επωμιστεί ο λαός της οφειλέτριας χώρας. Αυτή η επιτροπή θα έχει το καθεστώς ενός ιδιότυπου δικαστηρίου της Χάγης και οι αποφάσεις του μπορεί να μην είναι δεσμευτικές, αλλά, όπως κανείς καταλαβαίνει, μπορούν να λειτουργήσουν καταλυτικά σε βάρος ενός λαού που διεκδικεί την παραγραφή, ακύρωση του χρέους, πέρα από αυτό που η επιτροπή θα κρίνει ως «άδικο». Με αυτόν τον τρόπο αναιρείται το μοναδικό όπλο που έχει ένας κυρίαρχος λαός για να αντιμετωπίσει τους διεθνείς τοκογλύφους: την ασυλία του κράτους του λόγω εθνικής κυριαρχίας.

Ποιο όμως τμήμα του χρέους είναι «δίκαιο» και ποιο «άδικο»; Από ποια σκοπιά και με ποια κριτήρια μπορεί να κριθεί κάτι τέτοιο; Οι ΜΚΟ προωθούν την ιδέα ότι «άδικο» χρέος είναι μόνο εκείνο που αποτελεί προϊόν ύποπτης συναλλαγής ανάμεσα σε κυβερνήσεις και δανειστές. Γι’ αυτό και ζητούν τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων, ώστε να διαπιστωθεί ποια είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής. Ως τυπικό παράδειγμα αναφέρεται αυτό που έκανε το Εκουαδόρ και πρόεδρος της χώρας Κορέα. Ωστόσο υπάρχουν πολλά και σοβαρά ερωτηματικά. Για παράδειγμα: όταν μια χώρα, όπως το Εκουαδόρ, ο κύριος όγκος του χρέους του είναι μέσα από δανειακές συμβάσεις με τράπεζες, τότε ο έλεγχος μπορεί να γίνει εξετάζοντας μία-μία τις συμβάσεις και το πώς διατέθηκαν τα κονδύλια της συγκεκριμένης σύμβασης. Τι θα γίνει όμως αν το χρέος είναι σχεδόν στο σύνολό του ομόλογα που εκδίδονται, τοποθετούνται και διακινούνται ελεύθερα στη διεθνή αγορά (πρωτογενή και δευτερογενή), όπως συμβαίνει με την περίπτωση της Ελλάδας; Τότε τι σημαίνει έλεγχος σ’ αυτή την περίπτωση; Απολύτως τίποτε. Οι ειδικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι στην περίπτωση δανεισμού μέσω δημοπρασίας ομολόγων, το μόνο που μπορείς να ελέγξεις είναι αν έγινε σωστά και νόμιμα η δημοπρασία, αν οι διαμεσολαβούσες τράπεζες αμείφθηκαν με μεσιτεία που δεν παραπέμπει σε ύποπτες συναλλαγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πέφτουν μίζες και εξαγορές με τα ομόλογα. Όμως οι μίζες και τα συναφή δίνονται μετά μέσω κυρίως της δευτερογενούς με χειραγώγηση της αγοραπωλησίας των ομολόγων, ή παραγωγών πάνω σ’ αυτά τα ομόλογα, κοκ, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαπιστωθεί διότι, όπως λένε οι επαίοντες, η αγορά αυτή είναι τόσο διαφανής όσο ένα ποτήρι γάλα. Επομένως όταν εμφανίζονται κάποιοι, δήθεν γνώστες και ειδικοί, στην Ελλάδα και μιλούν για έλεγχο των δανειακών συμβάσεων, αυτό που είναι πιθανό να συμβαίνει είναι δυο πράγματα: είτε πρόκειται για ανίδεους που προσπαθούν να κάνουν καριέρα πάνω στην «κασίδα του ψωριάρη», είτε πρόκειται για σκοπιμότητα. Και η σκοπιμότητα είναι απλή: να βγει λάδι ο μεγαλύτερος όγκος του χρέους, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ελεγχθεί τουλάχιστον με τον τρόπο που ισχυρίζεται η «διεθνής επιτροπή». Φανταστείτε τι θα γίνει αν σε κάποια φάση η κυβέρνηση, ετούτη ή κάποια άλλη που μπορεί να την διαδεχθεί για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή, δώσει στη δημοσιότητα τις συμβάσεις δανεισμού, που αφορούν μόλις το 0,5% του δημόσιου χρέους της χώρας και διορίσει μια επιτροπή σαν αυτήν που ζητάνε οι διεθνείς ΜΚΟ. Ότι κι αν αποφανθεί αυτή η επιτροπή το συντριπτικό μέρος του χρέους – δηλαδή, τα ομόλογα – δεν μπορούν να ελεγχθούν και έτσι θα εξαγνιστούν για να εμφανιστούν ως «δίκαιη» οφειλή. Με άλλα λόγια στρώνεται ο δρόμος για να καμφθεί το ισχυρό λαϊκό επιχείρημα, που πηγάζει από το κοινό περί δικαίου αίσθημα του λαού, ότι «δεν έκανα εγώ τον λογαριασμό, άρα δεν οφείλω να τον πληρώσω». Κάτι το οποίο σχετικά εύκολα μπορεί να τεκμηριωθεί, όχι μόνο μακροοικονομικά, όπως το έχουμε κάνει επανειλημμένα, αλλά και πολύ συγκεκριμένα, αρκεί να ανοίξουν όλοι οι δημόσιοι λογαριασμοί και όχι μόνο οι όποιες δανειακές συμβάσεις.

Όμως ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι οι κύριοι αυτοί που προτείνουν τη «διεθνή επιτροπή» ξέρουν ή μπορούν να βρουν το ύποπτο ή παράνομο χρέος, πόσο από το χρέος μπορεί να πληρώσει ένας λαός; Στο ερώτημα αυτό κανείς δεν απαντά. Για παράδειγμα ας πούμε ότι το ύποπτο ή παράνομο χρέος είναι 50-60%, ποιος μπορεί στα σοβαρά να υποστηρίξει ότι το υπόλοιπο χρέος μπορεί να πληρωθεί από τον λαό και την χώρα; Όταν μια χώρα και ένας λαός έχει κυριολεκτικά λεηλατηθεί επί δεκαετίες και έχει οδηγηθεί στην χρεοκοπία, τι σημαίνει «δίκαιο» και «άδικο» χρέος όταν η χώρα και ο λαός δεν μπορεί να πληρώσει τίποτε; Εκτός κι όλα αυτά στήνονται για να εξαναγκάσουμε την χώρα και τον λαό της που δεν μπορεί να πληρώσει, να ξεπουληθεί όχι για όλο το χρέος, αλλά μόνο για εκείνο το χρέος που είναι «δίκαιο». Τέτοια περίπτωση είναι και η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος, τουλάχιστον άνω του 90%, είναι συσσωρευμένοι τόκοι πάνω σε κεφαλαιοποιημένους τόκους παλιότερων δανείων. Με άλλα λόγια το χρέος της χώρας έχει δημιουργηθεί κατά κύριο λόγο πληρώνοντας πανωτόκια πάνω σε πανωτόκια. Ακόμη κι αν κάποιος θεωρήσει ότι τα αρχικά δάνεια – που έτσι ή αλλιώς έχουν ξεπληρωθεί δεκάδες φορές έως σήμερα – ήταν «δίκαια», γιατί μια χώρα και ένας λαός να ξεπουλιέται για να πληρώνει πανωτόκια; Αυτό ακριβώς το ζήτημα, που δεν είναι μόνο πρόβλημα της υπερχρεωμένης Ελλάδας, ήρθε να αντιμετωπίσει η πρόταση του ΟΗΕ (Απρίλιος του 2010) που θεωρεί ως «απεχθές χρέος» όχι μόνο εκείνο που είναι προϊόν ύποπτης συναλλαγής, αλλά κάθε χρέος που για να πληρωθεί οδηγεί στην καταστρατήγηση, παραβίαση, ή και κατάργηση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Όταν λοιπόν μια χώρα αναγκάζεται να συνθλίψει τη δουλειά και τα εισοδήματα του λαού της, να περικόψει δραστικά δημόσιες και κοινωνικές παροχές και να ξεπουλήσει την περιουσία της και έτσι να θέσει την ασφάλεια, την ευνομία και την ομαλότητά της σε κίνδυνο, προκειμένου να πληρώσει τους δανειστές της, τότε το χρέος της θεωρείται «απεχθές» και οφείλει να αρνηθεί την πληρωμή του. Τάδε έφη ο ειδικός επιτετραμμένος για την μελέτη και αντιμετώπιση του χρέους σε εισήγησή του προς την Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2010, η οποία κατά πλειοψηφία έγινε αποδεχτή από αυτό το διεθνές σώμα. Και είναι μάλλον περίεργο που όσοι σκίζονται για τον έλεγχο των δανειακών συμβάσεων στην Ελλάδα, δήθεν για να αποκαλύψουν το μέρος του χρέους που είναι «απεχθές», τους διαφεύγει ως δια μαγείας αυτή η σημαντική συμβολή του ΟΗΕ στην έννοια του «απεχθούς χρέους».


Στη θέση λοιπόν του αιτήματος
για διεθνή επιτροπή ελέγχου του δημόσιου χρέους, πρέπει να μπει το βαθιά δημοκρατικό και λαϊκό αίτημα για άνοιγμα όλων των δημόσιων λογαριασμών ώστε να δούμε που και πώς προέκυψαν οι δανειακές ανάγκες του κράτους και προς όφελος τίνος δαπανήθηκαν τα κονδύλια του δημόσιου ταμείου (τακτικά και δανειακά). Μόνο έτσι μπορεί να ελεγχθεί το αλισβερίσι, το πάρε-δώσε κάτω από το τραπέζι, οι ρεμούλες και οι αρπαχτές. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνει μόνο όταν οι δημόσιοι λογαριασμοί γίνουν πραγματικά δημόσιοι, δηλαδή προσβάσιμοι και ελέγξιμοι από όλους του πολίτες και όχι μόνο από επιλεγμένους «ειδικούς», υπό την άμεση εποπτεία του κοινοβουλίου. Ενός κοινοβουλίου που δεν θα είναι υποτελές της εκτελεστικής εξουσίας, αλλά αληθινά κυρίαρχο και εργαζόμενο σώμα, όπου τα μέλη του θα έχουν περιορισμένο χρόνο θητείας, θα εκλέγονται και θα λογοδοτούν απευθείας στους εκλογείς τους, οι οποίοι θα έχουν το δικαίωμα να τους ανακαλέσουν ανά πάσα στιγμή διαπιστώσουν ότι δεν επιτελούν το έργο για το οποίο τους έχουν στείλει στο κοινοβούλιο, κοκ. Φυσικά, ύστερα από τον αναγκαίο δημοσιονομικό έλεγχο – με αναδρομική ισχύ – όποιος βρεθεί ότι εμπλέκεται σε διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, φυσικό ή νομικό πρόσωπο, πολιτικός, κόμμα ή εταιρεία, τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσει τη δικαιοσύνη και να κατασχεθεί η περιουσία του στο σύνολο της ως ελάχιστη αποζημίωση για τις πράξεις του.


Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς, η μια πρόταση περί «διεθνούς επιτροπής ελέγχου του δημόσιου χρέους»
αναθέτει πάλι σε κάποιους άλλους, ειδικούς ή μη, το ζήτημα που πρέπει να λύσει ο ίδιος λαός διεκδικώντας και κατακτώντας επιτέλους τη δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο. Και δημοκρατία θεμελιώνεται σε δυο βασικές αρχές: την λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία. Αρχές που είναι αδύνατον να συνυπάρξουν με το επαχθές και απεχθές δημόσιο χρέος της χώρας και το καθεστώς υποδούλωσης και κατοχής που έχουν επιβάλει οι δανειστές, το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ.


Με ειλικρινείς χαιρετισμούς
 
Δημήτρης Καζάκης


ΠΗΓΗ: http://kostasxan.blogspot.com/2011/01/blog-post_180.html
Posted by Κωνσταντίνος on Δευτέρα, Ιανουάριος 17, 2011

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Ευριπίδης Μπίλλης: Τι θα ήταν καλύτερο από πλευράς μόνον οικονομίας;

Ερώτημα:
Τι θα ήταν καλύτερο από πλευράς μόνον οικονομίας;
(αν εξαιρέσουμε δηλαδή την υποδούλωση της χώρας και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο με το μνημόνιο του ΓΑΠ)

1. Να γινόταν από την αρχή το κούρεμα του χρέους  και το άνοιγμα του χρόνου αποπληρωμής (σε συμφωνία με τους δανειστές μας και με κατάλληλους χειρισμούς για να μην θιγούν ταμεία κτλ )
2. ή η «ηρωϊκή» προσπάθεια του ΓΑΠ να ανακτήσει «την αξιοπιστία» του  και για να βγεί γρήγορα στις αγορές για δανεικά, όπως μας έλεγε;

Γράφω του και όχι της χώρας γιατί δείχνει να θεωρεί ότι μας έχει όλους εμάς τους «απαταιώνες» Έλληνες στο τσεπάκι του.

Για να απαντηθεί το ερώτημα θα πρέπει να διευκρινιστεί για ποιον ερωτάμε αν θα ήταν καλύτερα;  Για τις αγορές του Πρωθυπουργού μας ή για τον Ελληνικό λαό. Παρατηρώ:

1.  Με τη λύση ΓΑΠ, στην οποία επιμένει σήμερα με «παιδικό» πείσμα ο Πρωθυπουργός, (ίσως για να πείσει τον εαυτόν του, ότι «ήταν η μοναδική λύση»), όπως γνωρίζουμε βούλιαξε η Ελληνική Οικονομίαδημιουργήθηκε τεράστια ύφεση, τεράστια ανεργία, αύξηση τιμών και πληθωρισμός (μας τάζανε ότι ότι με την μείωση μισθών θα πέφτανε οι τιμές των προϊόντων που τα πλείστα είναι εισαγόμενα), δημιουργήθηκε οικονομικό αδιέξοδο των πολιτών που μειώθηκαν οι απολαβές τους όχι όμως και οι υποχρεώσεις τους και άρχισαν να κατάσχονται οι περιουσίες τους (και λόγω της ανεργίας), συνεχώς μειώνονται τα έσοδα του κράτους και η δυστυχία απλώθηκε σε όλη τη χώρα. 

2.  Το «κέρδος» ήταν μόνον για τις αγορές που θα πάρουν αμέσως 110 δις ευρώ του δανείου της τρόϊκας που «υπερήφανα» μας έλεγε ο ΓΑΠ ότι θα εξοφλούσε «αμ έπος αμ έργον» και θα έβγαινε στις αγορές.  Φαίνεται βέβαια ότι από την αρχή οι αγορές είχαν άλλην γνώμη και τα δάνεια από τις αγορές θα μείνουν στα όνειρα του ΓΑΠ.  Δεν είναι δα και τόσον «χαζές» οι αγορές για να δανείσουν μια χώρα εκεί που τη κατάντησαν.

3.  Με την πορεία που ακολουθεί θα «ιδιωτικοποιήσει» την κρατική περιουσία υποτιμημένη όπως είναι, για μια «δεκάρα».
Μας είπε επίσης ότι το έκανε για να «σώσει» τις τράπεζες μας. Ουσιαστικά όμως ο δρόμος που διάλεξε χαντάκωσε και τις Ελληνικές τράπεζες γιατί και αυτές παρουσιάζουν την εικόνα της Ελληνικής οικονομίας, όπως την κατάντησε. Η μετοχή της ΕΤΕ που είχε φτάσει τα 35 ευρώ σήμερα στοιχίζει μόνον 5,5 ευρώ και είναι όριμο φρούτο για «αξιοποίηση».
Ανάλογη εικόνα παρουσιάζουν οι μετοχές του ΟΤΕ κτλ, πράγμα που προφανώς ήταν ο στόχος  «των αγορών» ώστε να «αξιοποιηθούν» εύκολα.

4.  Εν ολίγοις, με τη λύση του ΓΑΠ όλα θα «αξιοποιηθούν», θα «ιδιωτικοποιηθούν» τουτέστιν θα ξεπουληθούν.

Όμως και πάλιν, δεν σώζεται η χώρα με τα 50 ή 100 δις τζάμπα ξεπουλήματος γιατί ήδη η χώρα μας χρωστα $400 δις δολλάρια, πολύ περισσότερα από ότι χρώσταγε όταν ανέλαβε ο ΓΑΠ.
<http://www.economist.com/content/global_debt_clock>

5.  Στην τελευταία δ/νση μπορείτε μπορείτε να βρείτε ότι χώρες ως , η Ιταλία, το Βέλγιο, ακόμα και η Γαλλία, είναι σε ίδια αν όχι σε χειρότερη θέση από την χώρα μας (αν λάβουμε υπ όψη και το μέγεθος  του χρέους τους).
Εκεί όμως δεν διανοήθηκαν οι αρχηγοί των κρατών να αποδεχθούν μέτρα ως αυτά του ΓΑΠ και να καταστρεψουν τις οικονομίες τους.

Εν ολίγοις, κανείς δεν βλέπει φώς με τη λύση ΓΑΠ εκτός από την επερχόμενη με μεγάλη καθυστέρηση αναδιάρθρωση και επιμήκυνση της εξόφλησης του χρέους.

Αργά όμως, γιατί για να πάρουν οι αγορές άμεσα 110 δις καταστράφηκε η οικονομία της χώρας με στόχο των αγορών το ξεπούλημα της.

6.  Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη για να αντιληφθεί κανείς πώς θα ήταν η χώρα αν ακολουθούσε από την αρχή τη λύση που συνέφερε τον Ελληνισμό και όχι τις αγορές.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι για να είναι κανείς Έλληνας πρέπει να αισθάνεται Έλληνας και να μην βλέπει ψυχρά τον λαό του ούτε να τον διασύρει διεθνώς ως απαταιώνα.  Αυτός που το έκανε προφανώς δεν αισθάνεται Έλληνας.

7.  Μάθαμε ακόμα ότι ο Πρωθυπουργός, σύμφωνα με τις αρχές που ακολουθεί, σιγά σιγά η βήμα βήμα (ή step by step στην αγαπημένη του γλώσσα), δεν θα ανακοινώσει αμέσως όλες τις «αξιοποιήσεις» για να μην μας τρομάξει ή για να εμπεδώσουμε τι συμβαίνει.  Όπως είπε και ο Noam Chomsky:

«Για να γίνουν αποδεκτά  τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη.  Κατά αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του ΄80 και ΄90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.»

Και ο θεός πλέον σώζει την Ελλάδα.

Ευριπίδης Μπίλλης
Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ