Τρίτη 17 Μαΐου 2011

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΦΟΥΣΚΑ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΛΕΓΧΟ;


Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του,
ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης. Ενδεικτικά:
-Η Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
-Η Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-ΟΙ ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 94% του ΑΕΠ της.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.
Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;
Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να " ξετινάξει" μία χώρα;
Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;
Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;
Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!
Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;
Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;
Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;
Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;
Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;


Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχος;

Ολόκληρος ο κατάλογος με τα χρέη παγκοσμίως βρίσκεται εδώ:
Η Ελλάδα βρίσκεται στην 19η θέση παγκοσμίως


 

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ..

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου *

Έχω νέα από μάλλον καλές ευρωπαϊκές «πηγές» στο ζήτημα του οικονομικού δράματος της χώρας μας, όπως το αποκαλούν πλέον οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στη Γερμανία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Μ. Βρετανία, στη Σουηδία και ίσως και αλλού. Παρότι το ζήτημα έχει αρχίσει και κουράζει ακόμη και τους επαγγελματίες στην πολιτική ή οικονομική ανάλυση, είπα να το «ξεσκονίσω» λιγάκι για να  δώσω το στίγμα της εξέλιξης του ζητήματος αυτήν την στιγμή.
Και αυτό μετά την πρωινή ψυχρολουσία, όταν ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρισα τον  τίτλο στην DAGENS NYHETER: «Grekiskt drama». Με τίτλο στο σαλόνι: «Η Ελλάδα τρομάζει και πάλι την Ευρώπη». Και σ’ αυτό το δημοσίευμα, όπως και σε αρκετά άλλα στην Βόρειο και Κεντρική Ευρώπη, εκφράζεται η αγωνία για το τι θα μπορούσε να προκύψει από μια ενδεχόμενη έξοδο της χώρας από την ΟΝΕ μετά από εγκατάλειψη του ευρώ. Σχεδόν σε όλα τα σχετικά δημοσιεύματα υπάρχει η βεβαιότητα ότι η Ελλάδα δεν θα εγκαταλείψει τελικά την ευρωζώνη, καθώς οι πλέον διστακτικές χώρες-μέλη της θα ενδώσουν προσφέροντας μια ακόμη ανάσα με την βελτίωση καταρχήν των όρων αποπληρωμής του δανείου της τρόικας και με την πιθανή πρόσθεση ενός ακόμη ποσού από το ΔΝΤ.  

Ως προς την γενικότερη και κρισιμότερη ασφαλώς εικόνα τώρα, αυτοί που γνωρίζουν από μέσα την εξέλιξη του «δράματος», με βεβαίωσαν σήμερα το απόγευμα ότι δεν θα υπάρξει επαναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, ούτε καμία άλλη πιστωτική διευκόλυνση από την ΕΕ, εάν προηγουμένως δεν επισυμβεί κάποιου είδους αναδιάρθρωση. Ως βασικός όρος πλέον παροχής οποιασδήποτε επιπλέον οικονομικής στήριξης από την ΕΕ  - πέραν της συμπεφωνημένης - προς την χώρα μας, μπαίνει η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (από την λεγόμενη «επιμήκυνση» έως μια σύνθετη μορφή με «κούρεμα» έως και 50%). Αυτή τη στιγμή όμως υπάρχουν μόνον σενάρια και ουδείς φαίνεται έτοιμος στη συγκυρία να επιβάλλει κάποιο συγκεκριμένο, με αρκετούς μάλιστα στο γερμανικό υπουργείο οικονομικών να καλοβλέπουν μια δοκιμαστική περίοδο αναδιάρθρωσης (πειραματική αναδιάρθρωση): να ξεκινήσουμε, δηλαδή, με την ηπιότερη μορφή και να προχωρήσουμε σε πιο δραστική, ανάλογα την εξέλιξη μιας πλειάδας παραμέτρων τόσο οικονομικών, όσο και πολιτικών στην Ελλάδα και γενικότερα στους παράγοντες που εμπλέκονται άμεσα στη κρίση. Επ’ αυτού συμφωνούν αρκετοί θεσμικοί επενδυτές, αλλά όχι όλες οι εμπλεκόμενες τράπεζες, που αναζητούν επιπλέον κρατικές εγγυήσεις και την θεσμική παρέμβαση της ΕΚΤ. Η τελευταία όμως ευρισκόμενη σε μια μάλλον μεταβατική φάση αναδιοργάνωσης, προσπαθεί να κερδίσει λίγο ακόμη χρόνο για να χειριστεί το ζήτημα.

Η απειλή της εξόδου από την ΟΝΕ, έτσι όπως πρωτοδιατυπώθηκε – αλλά ασφαλώς δεν πρωτοεκφράστηκε – από το Spiegel, οδήγησε τους πάντες να συνειδητοποιήσουν ότι η οποιαδήποτε καθυστέρηση σε μια μορφή αναδιάρθρωσης θα υπονόμευε όχι μόνον την στρατηγική των «μηχανισμών», αλλά και τα ίδια τα μέτρα του ΔΝΤ που κωδικοποιούνται στο μνημόνιο. Η συζήτηση λοιπόν πλέον δεν αφορά στο αν και πότε θα γίνει η αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, αλλά τι μορφή θα πάρει η επαναδιαπραγμάτευση και πού θα καταλήξει, ώστε να κερδίσει την συναίνεση των βασικών παραγόντων της χρηματαγοράς και των Γερμανών. Αφού καταλήξουμε στην μορφή της αναδιάρθρωσης και αφού αποσαφηνιστούν απολύτως τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας που εμποδίζουν την αποτελεσματικότητα των μέτρων του ΔΝΤ, τότε και μόνον τότε θα παρασχεθεί στην Ελλάδα ένα νέο πακέτο ευρωπαϊκής βοήθειας. Στο μεταξύ εξετάζεται σοβαρά η περίπτωση να χρησιμοποιηθούν πόροι του ΔΝΤ για να καλυφθούν «τρύπες» που δεν είχαν αντιμετωπιστεί με τον αρχικό προσωρινό μηχανισμό ή απλώς είναι προϊόντα επιπόλαιων αρχικών εκτιμήσεων της τρόικας.

Αυτά είναι τα νέα μέχρι στιγμής, τα οποία για να τα αναλύσει κανείς μάλλον θα χρειαζόταν μπόλικες σελίδες. Το κρίσιμο είναι ότι ήδη διεξάγεται διαπραγμάτευση για το χρέος από τους ανθρώπους του κ. Παπανδρέου και τούτο είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί από στρατηγικής πλευράς. Ο κ. Παπανδρέου έχασε την ευκαιρία να κάνει αναδιάρθρωση στην αρχή της κρίσης και προτού συμφωνήσει στο περίφημο «μνημόνιο», που τελικώς συνέβαλε στην μεγέθυνση του δράματος της χώρας. Τώρα είναι ήδη «καμένος» ως προς αυτό το ζήτημα και πολύ ταλαιπωρημένος από επιμέρους συζητήσεις επί συζητήσεων, αλλά πιθανότατα και εκτεθειμένος εξαιτίας ανακολουθιών και αψυχολόγητων ενεργειών και ρητορείας εναντίον της γερμανικής πλευράς. Απ’ ότι μάλιστα φαίνεται, δεν τον εμπιστεύεται πλέον ούτε η αμερικανική πλευρά και το ΔΝΤ, καθώς κρίθηκε ότι δεν είναι τόσο αποτελεσματικός όσο ήλπιζαν. Με αυτήν την έννοια ο κ. Παπανδρέου είναι σήμερα ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για οποιαδήποτε αναδιαπραγμάτευση του χρέους, καθώς εκτός από τα προηγούμενα, δεν έχει διαμορφώσει και σχετικό κλίμα εντός της χώρας, αρνούμενος απερίσκεπτα ότι και αυτό είναι ένα ζήτημα που θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να εξεταστεί. Άρα το καλό για την χώρα είναι ο κ. Παπανδρέου να αποχωρήσει άμεσα προσφεύγοντας σε εκλογές, με την ευχή ο λαός να δώσει μία βουλή που θα μπορέσει να εκλέξει μια ικανή κυβέρνηση για να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος και την σχέση μας με την ΕΕ.

Μεταξύ μας, ενώ είμαι απολύτως βέβαιος ότι ο κ. Παπανδρέου πρέπει να φύγει τώρα από το Μέγαρο Μαξίμου, αμφιβάλω πολύ αν η βουλή που θα προκύψει από τις εκλογές θα έχει την αρετή να υπερασπιστεί έξυπνα και αποφασιστικά το εθνικό συμφέρον. Αιτία της ανησυχίας μου είναι η έλλειψη σοβαρών και συγκροτημένων κυβερνητικών ζυμώσεων στην κοινωνία των πολιτών και μεταξύ της αριστεράς. Δυστυχώς υπήρξε σημαντική αδράνεια από αυτήν την πλευρά που δεν βοηθά στο να υπάρξει πίεση στρατηγικού χαρακτήρα για την δρομολόγηση μιας λύσης υπέρ των συμφερόντων των δύο τρίτων της κοινωνίας μεσοπρόθεσμα.   

διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία        
Αναρτήθηκε από ivan on 10.5.11. Αρχειοθετημένο στα , , , , . Μπορείς να παρακολουθήσεις τα σχόλια σ' αυτό το άρθρο μέσω του RSS 2.0. Μπορείς να καταθέσεις το σχόλιό σου

ΠΗΓΗ: http://activistika.blogspot.com/2011/05/blog-post_4660.html

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Timo Soini -Πρόεδρος του Κόμματος των Αληθινών Φινλανδών:

Στην Wall Street Journal, 9 Μαϊου 2011:

“Να αντιταχθούμε στα λεγόμενα bailouts των κρατών μελών της ζώνης του ευρώ...Τα τρέχοντα σχέδια καταστρέφουν την πραγματική οικονομία της Ευρώπης μέσω των αυξημένων φόρων και τη μεταφορά πλούτου από τις απλές οικογένειες στα ταμεία των αφερέγγυων κρατών και των τραπεζών”.

 Αν κάποιες τράπεζες ανακεφαλαιώνουν χρήματα των φορολογουμένων, οι φορολογούμενοι πρέπει να πάρουν τίτλους ιδιοκτησίας σε αντάλλαγμα, και όλο το διοικητικό συμβούλιο να εκδιωχθεί. Αλλά πριν σχεδιαστεί οποιαδήποτε τέτοια συμμετοχή φορολογουμένων, είναι σημαντικό να εφαρμόζεται πρώτα “κούρεμα” ομολόγων



Όταν είχα την τιμή να οδηγήσω το κόμμα των Αληθινών Φινλανδών στην εκλογική νίκη τον Απρίλιο, δώσαμε μια επίσημη υπόσχεση να αντιταχθούμε στα λεγόμενα bailouts των κρατών μελών της ζώνης του ευρώ. Οι διασώσεις είναι προδήλως κακό για την Ευρώπη, κακό για τη Φινλανδία και κακό για τις χώρες που έχουν αναγκαστεί να τις αποδεχθούν. Η Ευρώπη υποφέρει από την οικονομική γάγγραινα της αφερεγγυότητας, τόσο των δημόσιων όσο και ιδιωτικών. Και αν δεν ακρωτηριάσουν αυτό που δεν μπορεί να σωθεί, υπάρχει ο κίνδυνος δηλητηρίασης σε ολόκληρο το σώμα.
Η επίσημη θέση είναι ότι η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν πληγεί από μια κρίση ρευστότητας, με αποτέλεσμα να χρειάζεται μια στιγμιαία έγχυση κεφαλαίου, μετά την οποία τα πάντα θα επιστρέψουν στο φυσιολογικό. Αλλά αυτή η επίσημη εκδοχή είναι ένα ψέμα, αυτό που θεωρεί τους απλούς ανθρώπους της Ευρώπης για ηλίθιους. Αξίζουν πολύ καλύτερα από την πολιτική και τους ηγέτες τους.
Για να κατανοήσουμε την πραγματική φύση και το σκοπό των bailouts, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ποιος πραγματικά οφελείται από αυτές. Ας ακολουθήσουμε τα χρήματα.
Με κίνδυνο να κατηγορηθώ για λαϊκισμό, θα αρχίσω με το προφανές: Δεν είναι ο ανθρωπάκος που οφελείται. Αυτός είναι που τον αρμέγουν και του λένε ψέματα για να διατηρηθεί σε λειτουργία το πτωχευμένο σύστημα. Πληρώνεται λιγότερο και φορολογείται περισσότερο για να παρέχει τα χρήματα που χρειάζονται για την διατήρηση του συστήματος Ponzi (Ένα σύστημα Ponzi είναι μια πράξη απατηλής επένδυσης που πληρώνει αποδόσεις σε ξεχωριστούς επενδυτές, όχι από κανένα πραγματικό κέρδος που πραγματοποιεί η επένδυση, αλλά από δικά τους χρήματα ή τα χρήματα που καταβάλλονται από τους μετέπειτα επενδυτές. Με άλλα λόγια μία ¨πυραμίδα”). Εν τω μεταξύ, ένα είδος θανατηφόρου συμβίωσης έχει αναπτυχθεί μεταξύ των πολιτικών και των τραπεζών: οι πολιτικοί ηγέτες μας δανείζεται όλο και περισσότερα χρήματα για να πληρώσουν τις τράπεζες, οι οποίες επιστρέψουν την εύνοια με τον δανεισμό ολοένα και περισσότερων χρημάτων πίσω στις κυβερνήσεις μας, διατηρώντας το καθεστώς χωρίς δυσχέρειες.
Σε μια πραγματική οικονομία της αγοράς, οι κακές επιλογές ποινολογούνται. Όχι όμως εδώ. Όταν η αναπόφευκτη αποτυχία των υπερχρεωμένων χωρών της ζώνης ευρώ ήρθε στο φως, ένα μυστικό σύμφωνο έγινε.
Αντί να δεχτεί τις ζημίες από εσφαλμένες επενδύσεις, οι οποίες θα είχαν ως αποτέλεσμα την πιθανή κατάρρευση και την εθνική διάσωση ορισμένων τραπεζών, αποφασίστηκε να μεταφερθούν οι απώλειες στους φορολογούμενους μέσω δανείων, εγγυήσεων και αδιαφανών δομών όπως το Ταμείο Ευρωπαϊκής Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, της Ιρλανδικής ΝΑΜΑ (National Asset Management Agency) και μιας σειράς φορέων ειδικής χρήσεως που κάνουν την Enron να φαίνεται απλούστατη. Ορισμένοι πολιτικοί το έχουν καταλάβει? άλλοι απλώς πανικοβλήθηκαν και έκαναν όπως τους είπαν.
Τα χρήματα δεν πήγαν για να βοηθήσουν χρεωμένες οικονομίες. Κύλησαν μέσα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα Κράτη παραλήπτες στας ταμεία των μεγάλων τραπεζών και των επενδυτικών οίκων.
Επιπλέον σε αντίθεση με την επίσημη σοφία, ο δικαιούχος δεν θα ήθελε τέτοια «βοήθειαι», όχι με αυτόν τον τρόπο. Η φυσική επιλογή για αυτούς ήταν να παραδεχθούν την αφερεγγυότητα και να αφήσουν τους ιδιώτες δανειστές, όπου και αν αυτοί στηρίχθηκαν, να φάνε τις απώλειές τους.
Αυτό δεν ήταν να γίνει. Όπως ο πρώην υπουργός Οικονομικών Brian Lenihan αποκάλυψε πρόσφατα, η Ιρλανδία αναγκάστηκε να λάβει τα χρήματα. Το ίδιο συνέβη και με τον Πορτογάλο πρωθυπουργό José Sócrates, αν και μπορεί να είναι λιγότερο πρόθυμος από τον κ. Lenihan να το αποδεχτεί.
Γιατί αυτός ο εκβιασμός Βρυξελλών-Φρανκφούρτης οδήγησε τις χώρες αυτές να δεχθούν τα χρήματα σε συνδυασμό με προγράμματα «ανάκτησης», τα οποία θα καταλήξουν αναπόφευκτα σε αποτυχία; Επειδή χρειάζεται να ευχαριστήσουν τις τράπεζες που καταβροχθίζουν τους φόρους, οι οποίες διαφορετικά μπορεί να αρνηθούν να εμφανιστούν στην επόμενη Ισπανικό, Βελγικό, Ιταλικό ή ακόμη και Γαλλικό πλειστηριασμό ομολόγων.
Δυστυχώς για το τρέχον οικονομικό και πολιτικό καρτέλ, το σχέδιό τους δεν λειτουργεί. Ήδη στο πλαίσιο αυτού του καθεστώτος, η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία είναι οικονομικά κατεστραμένες. Ποτέ δεν θα είναι σε θέση να εξοικονομήσουν και να αναπτυχθούν αρκετά γρήγορα ώστε να εξοφλήσουν τα χρέη με τα οποία οι Βρυξέλλες τους έχουν φορτώσει στο όνομα της σωτηρίας τους.
Και έτσι, χωρίς καθαρισμό η γάγγραινα εξαπλώνεται. Ο Ισπανικός τομέας των ακινήτων είναι πολύ μεγαλύτερος και πιο αχαρτογράφητος από αυτόν της Ιρλανδίας. Δεν είναι μόνο οι Ισπανικές τράπεζες (cajas) που βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Υπάρχουν μεγάλες ισπανικές τράπεζες, όπου ό, τι βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του ισολογισμού μπορεί να είναι ένα ζόμπι, όπως ακριβώς συνέβη στην Ιρλανδία για μια στιγμή. Ο χρόνος τρέχει, και το πρόβλημα δεν πηγαίνει μακριά.
Η σύσταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας δεν αποτελεί λύση. Θα θεσμοθετήσει το σύστημα μεταφοράς πλούτου από τους απλούς πολίτες σε συμβιβασμένους πολιτικούς και σε αποτυχημένους σε άλλη περίπτωση τραπεζίτες, δημιουργώντας ένα τεράστιο ηθικό κίνδυνο και καταστρέφοντας ό, τι απομένει από το ανταγωνιστικό τραπεζικό τοπίο της Ευρώπης.
Μερικοί υπερασπίζονται το ΕSΜ, λέγοντας ότι η χρήση του θα απαιτεί πάντοτε ομοφωνία. Αλλά το σημερινό χάος με την Πορτογαλία δείχνει ότι η ελίτ των Βρυξελλών, θα επιδιώξει να επιβάλει ομοφωνία μέσω της πίεσης όταν δεν μπορεί να επιτευχθεί με την πειθώ. Η κατάργηση της ομοφωνίας είναι μόνο θέμα χρόνου. Μετά από αυτό έχουμε μία ολοκληρωμένη δημοσιονομική ένωση μεταφοράς που είναι προφανώς ενέχυρη στην αντιαναπτυξιακή συντεχνία των Βρυξελλών.
Ευτυχώς, δεν είναι πολύ αργά για να σταματήσει η αποσύνθεση. Για τις τράπεζες, χρειαζόμαστε ειλικρινείς, σοβαρές δοκιμασίες στρες. Σταματήστε την τρέχουσα πολιτικά εμπνευσμένη φάρσα. Αντίθετα, οι παράλληλες αξιολογήσεις να γίνονται από τις ρυθμιστικές αρχές και τις ανεξάρτητες ομάδες, συμπεριλαμβανομένων των ενδιαφερομένων μερών και ακαδημαϊκών. Εμπιστοσύνη αλλά και επαλήθευση.
Αφερέγγυες τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα πρέπει να κλείσουν, ώστε η αφερεγγυότητα να εκκαθαριστεί από το σύστημα. Πρέπει να αποκαταστήσουμε την αρχή της αγοράς να είναι ελεύθερη να αποτύχει.
Αν κάποιες τράπεζες ανακεφαλαιώνουν χρήματα των φορολογουμένων, οι φορολογούμενοι πρέπει να πάρουν τίτλους ιδιοκτησίας σε αντάλλαγμα, και όλο το διοικητικό συμβούλιο να εκδιωχθεί. Αλλά πριν σχεδιαστεί οποιαδήποτε τέτοια συμμετοχή φορολογουμένων, είναι σημαντικό να εφαρμόζεται πρώτα “κούρεμα” ομολόγων .
Για το δημόσιο χρέος, η ελευθερία να αποτύχουν είναι πάλι το κλειδί. Σημαντική αναδιάρθρωση είναι αναγκαία για την πραγματική ανάκαμψη. Ναι, οι αγορές θα τιμωρήσουν κράτη που αθέτησαν τις υποχρεώσεις τους, αλλά είναι επίσης γρήγορες στο να συγχωρούν. Τα τρέχοντα σχέδια καταστρέφουν την πραγματική οικονομία της Ευρώπης μέσω των αυξημένων φόρων και τη μεταφορά πλούτου από τις απλές οικογένειες στα ταμεία των αφερέγγυων κρατών και των τραπεζών. Μια αναδιάρθρωση που άφησε το χρέος μιας χώρας σε ένα διαχειρίσιμο επίπεδο και ενθάρρυνε την επιστροφή στις προσανατολισμένες πολιτικές ανάπτυξης μπορεί να οδηγήσει σε ταχεία επάνοδο σε διεθνείς αγορές χρέους.
Αυτό δεν αφορά μόνο την οικονομία. Οι άνθρωποι αισθάνονται προδομένοι. Στην Ιρλανδία, τα εισερχόμενα κόμματα στη νέα κυβέρνηση υποσχέθηκαν να καταστήσουν τους προνομιούχους ομολογιούχους υπεύθυνους, αλλά κάτω από πίεση υπέκυψαν, αφήνοντας τους ψηφοφόρους τους με μια αίσθηση δημοκρατικής στέρησης δικαιωμάτων. Η ελίτ στις Βρυξέλλες έχει δηλώσει ότι η Φινλανδία πρέπει να τιμήσει τις δεσμεύσεις της προς τους Ευρωπαίους εταίρους της, αλλά στις Βρυξέλλες σιωπούν ως προς το κατά πόσον οι εθνικοί πολιτικοί πρέπει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους προς τους ψηφοφόρους τους. Σε μια δημοκρατία, όπου θα κυβερνούν κάτω από τη συναίνεση του λαού, η δύναμη είναι δανεική. Κάνουμε ό, τι υποσχόμαστε, ακόμα κι αν κοστίζει ένα γεύμα στις Βρυξέλλες, ένα “αρνητικό” προφίλ των μέσων ενημέρωσης, ή μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο.
Όταν στη μακρά νύχτα της Ευρώπης το 1939-45, ήρθε ο πόλεμος στη Φινλανδία με τις χιονοθύελλες του χειμώνα, η μητέρα μου ήταν ένα από τα οκτώ αδέλφια που μεγάλωναν σε μια μικρή φάρμα στην κεντρική Φινλανδία, όπου οι παππούδες μου τα έφερναν βόλτα με μια λιτή διαβίωση. Οι δύο νεαροί θείοι μου έσπευσαν στο μέτωπο και οι δύο τραυματίστηκαν σε δράση κατά τη διάρκεια της αιματοχυσίας της Ευρώπης. Ανατράφηκα να γνωρίζω ότι ο πόλεμος γενοκτονίας δεν πρέπει ποτέ ξανά να επισκεφθεί στην ήπειρό μας και κατανόησα τις αξίες και τις αρχές που οδήγησαν αρχικά στη δημιουργία αυτού που έγινε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτή η Ευρώπη, αυτό το όραμα, ήταν αυτό που προσέφερε στο λαό της Φινλανδίας και όλη την Ευρώπη το δώρο της ειρήνης που βασίζεται στη δημοκρατία, την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την επικουρικότητα. Αυτή είναι η Ευρώπη που αξίζει να έχουμε, γι ‘αυτό με μεγάλη θλίψη βλέπω αυτό το σχέδιο να τίθεται σε κίνδυνο από μια πολιτική ελίτ που θα μπορούσε να θυσιάσει τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων της Ευρώπης, προκειμένου να προστατευθούν ορισμένα συμφέροντα των εταιρειών.
Η Ευρώπη μπορεί ακόμα να ανακάμψει από αυτή την μοιραία ασθένεια και την παρακμή. Η αφερεγγυότητα πρέπει να εκκαθαριστεί από το σύστημα και αυτό πρέπει να γίνει ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Αυτό το μονοπάτι δεν είναι εύκολο, αλλά είναι πάντα το σωστό μονοπάτι για τη Φινλανδία και την Ευρώπη.
GS

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ (ΤΡΑΠΕΖΑ)

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Π. Οικονομόπουλος, Γ Καισάριος High TV, Πέμτη April 28 2011

Eρωτήσεις αναγνωστών για την αναδιάρθρωση

Γιώργος Καισάριος- Χρέος και ΑΕΠ: Το σημαντικότερα διάγραμμα του αιώνα

Όλοι νομίζουν ότι αν σταματήσουμε να δανειζόμαστε η ότι αν μειώσουμε το συνολικό δανεισμό, αυτό θα σημαίνει ύφεση.
Η λογική λέει ότι όσα λιγότερα έχουμε να ξοδεύουμε, τόσο λιγότερο θα είναι το ΑΕΠ.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω τον μαθηματικό ορισμό του ΑΕΠ.
ΑΕΠ = Δημόσιες δαπάνες + Ιδιωτικές δαπάνες + δαπάνες νομικών προσώπων +(-) εμπορικές συναλλαγές.
Πουθενά σε αυτή την εξίσωση λοιπόν δεν έχουμε τον παράγοντα χρέος. Οι δαπάνες του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα είναι συνάρτηση του πόσα ξοδεύεις όχι πόσα δανείζεσαι.
Είναι όμως γεγονός ότι ένα μέρος αυτών που ξοδεύουμε αποτελούνται από δανεικά (χρέος). Άρα το πόσα δανείζεσαι μπορεί να επηρεάσει τις δαπάνες και βέβαια το ΑΕΠ.
Αν όμως κάποιος θέλει να συμπεριλάβει τον παράγοντα χρέος στην εξίσωση, τότε θα πρέπει να συμπεριλάβει και τον παράγοντα τοκοχρεολύσια. Το χρέος το οποίο θα χρησιμοποιήσεις για να αυξήσεις το ΑΕΠ σου δεν είναι χωρίς κόστος.
Ας εξετάσουμε τώρα τι έγινε κατά το οικονομικό έτος 2009 εν Ελλάδι. Το ταμειακό έλλειμμα της Ελλάδος ήταν €30 δις (αυξήθηκαν δηλαδή αυτά που χρωστάμε κατά αυτό το ποσό) αλλά η οικονομία σημείωσε συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 2%!!
Μας πως είναι δυνατόν, να αυξάνει κάποιος τις δαπάνες του και να μειώνεται η οικονομική δραστηριότητα;; Σύμφωνα δηλαδή με την λογική της πιο πάνω εξίσωσης, θα έπρεπε το ΑΕΠ να αυξηθεί.
Αυτό που γίνεται είναι το εξής. Από ένα σημείο και μετά, το χρέος είναι τόσο μεγάλο που, ολοένα και περισσότεροι πόροι πάνε για την εξυπηρέτηση αυτού, με αποτελέσματα όσο χρέος και να προσθέσεις (και όσες δαπάνες και να κάνεις), λειτουργεί επιβαρυντικά ως προς την ανάπτυξη.
Για να καταλάβετε καλύτερα τι εννοώ, ας δούμε το πιο κάτω διάγραμμα.
image
Όπως δείχνει το πιο πάνω διάγραμμα, το 1966 κάθε δολάριο αύξησης του χρέους προσέθετε $.90 cents στο ΑΕΠ των ΗΠΑ. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε το χρέος, όλο και λιγότερο ΑΕΠ έβγαινε από κάθε καινούργιο δολάριο χρέους.
Στο τέλος του 2009 λοιπόν φτάσαμε στο σημείο για κάθε δολάριο φρέσκου χρέους, να δούμε επιβάρυνση (και όχι ανάπτυξη) στο ΑΕΠ κατά $.45 cents!!!
Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί στην Ιαπωνία τώρα και πολλά χρόνια. Όσο χρέος και να έχει αναλάβει, το ΑΕΠ δεν έχει πάει πουθενά. Το ΑΕΠ της Ιαπωνίας είναι στα ίδια επίπεδα τώρα και 10 χρόνια, παρόλο που το συνολικό χρέος ως προς το ΑΕΠ της Ιαπωνίας έχει διπλασιαστεί.
Τώρα στα του οίκου μας. Η κυβέρνηση κάνει πάρα πολύ μεγάλο λάθος που έχει σαν πολιτική να συνεχίσει να αυξάνεται το Ελληνικό χρέος. Έλλειμμα 8% που ευελπιστεί για το 2010 δεν είναι κανένα κατόρθωμα.
Όσο το χρέος θα αυξάνεται, τόσο επιβαρυντικό θα είναι στην ανάπτυξη. Άρα το παραμύθι που λένε ότι δεν πρέπει να μειωθούν οι δαπάνες διότι αυτό θα επιφέρει ύφεση είναι παραμύθια. Αν θα έχουμε ύφεση θα έχουμε για άλλους λόγους και όχι διότι θα μειώσουμε τις δαπάνες και θα ισοσκελίσαμε τον προϋπολογισμό.
Αν θα έχουμε ύφεση, θα είναι διότι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου, η εξυπηρέτηση του χρέους αποσπά τεράστιους πόρους από την οικονομία (και την τσέπη του καθενός) και δεν μας περισσεύουν λεφτά για κάτι άλλο.
Το να προσπαθείς δηλαδή να καταπολεμήσεις την ύφεση με περισσότερο χρέος είναι λάθος διότι θα επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Σε κάθε περίπτωση, όσο αυξάνεται το Ελληνικό χρέος, τόσο πιο δύσκολο θα είναι να δούμε ανάπτυξη και όλο περισσότερο θα απομακρυνόμαστε από το σημείο εκείνο από όπου θα μπορεί η κατάσταση να αντιστραφεί.


Γιώργος Καισάριος

Follow me on twitter
georgek@market-talk.net