Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Kαλογερόπουλος, Νικος



H ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Dr. Νίκος Καλογερόπουλος.
O Νίκος Καλογερόπουλος (γνωστός στήν Γενεύη Ελβετίας όπου διαμένει από το 1951 ως Nicolas Kaloy), είναι Πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ και της London School of Economics, Πτυχιούχος Φιλοσοφίας και Διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Γενεύης, συγγραφέας πολυαρίθμων βιβλίων και άρθρων πολιτικού ή φιλοσοφικού περιεχομένου και έχει εργαστεί ως στέλεχος Διεθνών Οργανισμών με κέντρο την Γενεύη από το 1951. Σήμερα συνταξιούχος, είναι Πρόεδρος της European League of Geneva, "Think Tank" με σκοπό την προώθηση της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης.

(εις Φωνή Κορ 10.10.11)
{Το άρθρο μου αυτό εδημοσιεύθη στην ΗΛΙΑΙΑ το 2007 και αξίζει επαναλήψεως σήμερα. Ήταν προφητικό; Ασφαλώς  όχι.   Ο Κάλχας και η Κασσάνδρα ανήκουν μόνο στα Ομηρικά έπη. Η «προφητεία» αρχίζει από μία αρχική κατάσταση και είναι απλώς επέκταση με διορατικότητα στις συνέπειες που επιβάλλει η αλληλουχία του δικτύου της Αιτιότητος. Το άρθρο αυτό ήταν απλώς η ανάλυση και οι συνέπειες μιας καταστάσεως που ήταν τόσο εμφανής στο εξωτερικό (όπου ευρίσκομαι) όσο παρέμενε αφανής στην Ελλάδα.  Διότι ο πολύς κόσμος δεν αφίνετο (από τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ) να αντιληφθεί ότι ήδη από το 1975 γράφεται το προοίμιο της σημερινής τραγικής καταστάσεως της χώρας μας και του λαού της.  Ένα προκαθορισμένο και συντονισμένο σχέδιο πλήξεως του ελληνισμού χρειάζεται μακρό χρόνο επωάσεως }.
 (I) Η ανατομία ενός εγκλήματος
Σε συζητήσεις οικονομικών κύκλων στην Ευρώπη έχει γενικευθεί πλέον η αντίληψις ότι η οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα οφείλεται στην ανεπάρκεια όλων των μετά το 1975 κυβερνήσεων να εκμεταλλευθούν τις πραγματικές δυνατότητες του εθνικού πλούτου και του δημιουργικού πνεύματος των Ελλήνων. Το ότι η ελληνική Ναυτιλία είναι πρώτη στον κόσμο αποδίδεται αβίαστα στο γεγονός ότι η ναυτιλιακή δραστηριότης των Ελλήνων δεν εξαρτάται από τις αγκυλώσεις των ελληνικών κυβερνήσεων. Οι Έλληνες εφοπλιστές είναι ελεύθεροι να αναπτύξουν τις ικανότητές που διαθέτουν για την αντιμετώπιση του διεθνούς ανταγωνισμού. Ο Καναδός οικονομολόγος με βραβείο Νόμπελ Μέντελ έχει δηλώσει το 2000 ότι η Ελλάς θα μπορούσε να είναι χώρα οικονομικώς ισχυρότερη από την Αγγλία εάν η ιδιωτική πρωτοβουλία μπορούσε ελεύθερα να αναπτυχθεί και στην ξηρά. Απόδειξις ότι όπου οι Έλληνες ανέπτυξαν στο εξωτερικό επιχειρηματική πρωτοβουλία διακρίθηκαν.
Ουδείς  όμως έχει διερωτηθεί, διατί η Ελλάς δεν είναι οικονομική δύναμη ενώ έχει όλες τις δυνατότητες, και σε έμψυχο και σε άψυχο υλικό, για ανάπτυξη. Αλλά πρέπει να αναπτυχθούν στους πολίτες οι λόγοι οι οποίοι είναι τόσο εξωγενείς όσο και ενδογενείς.  Οι εξωγενείς είναι απότοκοι του «Ανατολικού Ζητήματος» που σημαίνει ότι οι εκάστοτε «μεγάλες» δυνάμεις (η Αγγλία άλλοτε, η Αμερική σήμερα) δεν είναι δυνατόν να αφήσουν την Ελλάδα, στον ζωτικό γι’αυτούς χώρο που ευρίσκεται, να αναπτυχθεί ώστε να μπορεί να ακολουθεί και επιβάλει αυτόνομη πολιτική.  Από αυτόν τον αρχικό παράγοντα ακολουθούν οι ενδογενείς λόγοι διότι οι εκάστοτε πολιτικοί, από το 1975, ενδιαφέρονται περισσότερο στην δημαγωγική αναζήτηση  ψήφων για να νέμονται την εξουσία και όχι στην ευσυνείδητη προσπάθεια μακροχρονίου πολιτικού σχεδιασμού για οικονομική ανάπτυξη.  Αποτελούν Ειδικές βουλήσεις που αντιπαρατάσσονται στην Γενική βούληση.  Συνεπώς, για την εξασφάλιση της επαγγελματικής τους θέσεως, επιδιώκουν την εύνοια των παραδοσιακών «μεγάλων δυνάμεων». (Ας θυμηθούμε μόνον το του Stern «δεν μας ενδιαφέρει τι λέγει ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά τι κάνει» και τις επεμβάσεις του «συμμαχικού παράγοντος» είτε άκουγε στο όνομα Πιουριφόϊ, είτε Κρίστοφερ, είτε Ωλμπράϊτ!).  Εξασφαλίζοντας τον (δήθεν) «συμμαχικό παράγοντα» οι Ειδικές βουλήσεις δεν διστάζουν να καταχρεώσουν την Ελλάδα προσφέροντας «παροχές» για κατανάλωση με την τακτική, που εισήγαγε στην Ελλάδα ο Ανδρέας Παπανδρέου, του «δανείσου και μοίραζε».  
Οι λόγοι αυτοί αθροιστικώς κατέληξαν στην αποκαλυφθείσα ιδιορρυθμία του προϋπολογισμού του 2007.  Σε αυτόν, ο φορολογούμενος υποχρεούται να καταβάλει τοκοχρεολύσια για το υπέρογκο δημόσιο χρέος (που άρχισε αναπτυσσόμενο από το μοιραίο έτος 1981) 34 δις. ευρώ όταν το σύνολο των φορολογικών εσόδων δεν υπερβαίνει τα 48 δις.  Απομένουν δηλαδή μόνον 14 δις. για να πληρωθούν οι λειτουργικές δαπάνες του κράτους οι οποίες όμως ανέρχονται σε 85 δις. παρ’όλον ότι οι μισθοί βρίσκονται στο χαμηλότεροι επίπεδο από τα κράτη της δυτικής Ευρώπης.  Άρα η Ελλάς, το 2007, θα χρειαστεί να συνάψει νέο δάνειο, για να συνεχιστεί έτσι ο φαύλος κύκλος.  Αυτό εξηγεί διατί, το 2007, η καμπύλη του χρέους που είχε υποστεί κάποια μείωση επαναλαμβάνει την προς τα επάνω πορεία της.  Αυτά συμβαίνουν (και οι ξένοι στην Ευρώπη το γνωρίζουν καλώς και χωρίς οίκτο) διότι η πολιτική των κυβερνήσεων προκειμένου να εξασφαλίσουν την εξουσία δεν ήταν δανεισμός για παραγωγικά έργα αλλά έξαλλος δανεισμός για παροχές με καταναλωτικούς σκοπούς κατά το σύστημα που εξέθρεψε ο «οικονομολόγος» από το Berkeley Ανδρέας Παπανδρέου με μοναδικό σκοπό την άγρα ψήφων που θα του εξασφαλίζουν την εξουσία. Ο ψηφοθηρικός αυτός σκοπός, επί πλέον, συντελεί στην αύξηση των εισαγωγών (λόγω παράλληλης συστηματικής καταστροφής της ελληνικής βιομηχανίας) με συνέπεια τον συνεχώς πρόσθετο δανεισμό διευρύνοντας τον φαύλο κύκλο. Αντιθέτως, εάν ο δανεισμός, σύμφωνα με υγιείς  οικονομικές αρχές, είχε στραφεί σε παραγωγικά έργα και αν δεν είχε δημιουργηθεί χάριν δημαγωγίας κλίμα εχθρικό προς το επενδυτικό κεφάλαιο, προς τους «εφοπλιστές και τους βιομηχάνους που πίνουν το αίμα του λαού» (sic!!), η Ελλάς θα ήταν, όπως είπε ο Μέντελ, πλουσιότερη χώρα από την Αγγλία και οι  μισθοί θα ευρίσκοντο στα σημερινά Ευρωπαϊκά επίπεδα. Όπως μου έλεγε Ελβετός τραπεζίτης, η Ελλάς βρίσκεται σε επικίνδυνο αδιέξοδο αλλά πρέπει να στραφείτε προς αυτούς που το εδημιούργησαν με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσουν την εξουσία (αυτό ελέγετο το 2007).
 Σοβαρά συζητείται στους διπλωματικούς κύκλους το ότι όχι μόνον η Ιταλία αλλά και η Ελλάς είναι οι μεγάλοι άρρωστοι της Ευρώπης.  Για την Ελλάδα, το έργο αυτό συντελείται χωρίς ενδοιασμό και οίκτο από το 1975, με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον οποίον δεν άφηνε «καθεύδειν το του Ανδρέα τρόπαιον».   Τότε, και από αυτόν, ερρίφθη η πρώτη πέτρα του αναθέματος κατά του «μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφάλαιου».  Η Αμερικανική Εταιρία Standard and Poors που αξιολογεί την οικονομική κατάσταση επιχειρήσεων και κρατών, υπεβάθμισε ήδη την Ιταλία της οποίας το δημόσιο χρέος υπερβαίνει το 100% του ΑΕΠ σε ανάλογη κατάσταση με της Ελλάδος.  Αλλά και η Ελλάς, σε λίγο, υπεβαθμίσθη ως προς το λεγόμενο rating της ιδίας Εταιρίας.  Τούτο σημαίνει ότι τα συναπτόμενα δάνεια γίνονται υπό εξαιρέτως δυσμενείς συνθήκες επιτοκίου το οποίον οι κυβερνήσεις θα σύρονται να πληρώνουν για να αποφύγουν την αναγνώριση του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν».  Οι οικονομικοί κύκλοι ασχολούνται με  ανάλυση των συνθηκών που επικρατούν στις δύο χώρες, ανατρέχοντες στα πρώτα αίτια που οδήγησαν σε αυτή την απελπιστική κατάσταση.  Γενικός παράγων στις δύο χώρες είναι ο εκφυλισμός του κοινοβουλευτικού συστήματος όπου οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την εξασφάλιση του βιοποριστικού τους επαγγέλματος και όχι για το γενικό συμφέρον.  Θεωρούν ότι ως «αντιπολίτευση» έχουν καθήκον έναντι του «κόμματος» να βυσσοδομούν κατά του κυβερνητικού έργου.  Η Ειδική βούλησις τίθεται έναντι της Γενικής βουλήσεως.  Επικρατεί και στην Ιταλία όπως και στην Ελλάδα η τακτική της ικανοποιήσεως διαρκώς πολλαπλασιαζομένων παροχών με συνεχή δανεισμό ο οποίος, με την υποχρέωση εξοφλήσεως των τεραστίων χρεολυσίων, εξελίσσεται σε φαύλο κύκλο που πνίγει το Έθνος.  
Η διελκυνστίδα των κομμάτων που μόνο μέλημα έχουν την εξασφάλιση της εξουσίας, τα αναγκάζει να ωθούν τα συνδικάτα σε απαιτήσεις παροχών.  Οι παροχές του τύπου «Τσοβόλα δόσ’τα όλα» συνεπάγονται δανεισμό.  Η ανάγκη ικανοποιήσεως των δανείων προς αποφυγή χρεοκοπίας οδηγούν σε νέα δάνεια και οι παρακινούμενες από την αντιπολίτευση κινητοποιήσεις και απεργίες, ελαττώνουν  την αποδοτικότητα, αποδιώχνουν οποιονδήποτε καλοπροαίρετο επενδυτή και εμποδίζουν την ικανοποίηση των δανείων με ιδίους πόρους. 

Ειδικώς για την Ελλάδα, αναφέρεται η ιδιορρυθμία, μετά το 1975,  της δημιουργίας εχθρικού κλίματος έναντι των κεφαλαιούχων που θα μπορούσαν να ενισχύσουν τις επενδύσεις  οι οποίες ακολούθως θα πολλαπλασίαζαν τις θέσεις εργασίας με βαθμιαία αυτοδύναμη αύξηση των αποδοχών μέχρι τα επίπεδα που ισχύουν στην λοιπή Ευρώπη.  Στην Ελλάδα παρατηρείται ότι το κλίμα εχθρότητος προς το παραγωγικό κεφάλαιο αποθαρρύνει τους επενδυτές ενώ το άρθρο 106 του ισχύοντος Συντάγματος (όπως θα δείξουμε στο επόμενο άρθρο) ενεργεί ως σκιάχτρο για κάθε πιθανό επενδυτή.  Η πολιτική του «δανείσου και μοίραζε», της προωθήσεως από την αντιπολίτευση των συνδικάτων για κινητοποιήσεις, το εχθρικό κλίμα εναντίον των «εφοπλιστών και των βιομηχάνων», έχουν εκδιώξει από την Ελλάδα όλα τα στοιχεία εκείνα, του «ντόπιου και ξένου κεφάλαιου», που θα είχαν αναδείξει την χώρα σε μεγάλη οικονομική δύναμη και εξασφαλίσει στους κατοίκους τα επίπεδα διαβιώσεως που ισχύουν στην λοιπή Ευρώπη.
 ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 (ΙΙ) Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ  
 Το άρθρο 106 του Συντάγματος το εφεύρε και  κατεσκεύασε κατά την μεταπολίτευση ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο επιλεγόμενος και «Εθνάρχης») σε εποχή που ο «σοσιαλισμός» αποτελούσε μόδα. Πρόθεσή του ήταν η σειρά από κρατικοποιήσεις στις οποίες προέβη για δημαγωγικούς λόγους αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας το 1975, με κύριο στόχαστρο τον Ανδρεάδη, τον Νιάρχο και άλλους δημιουργούς μεγάλων επιχειρήσεων διεθνούς κύρους. Όπως εξομολογήθηκε τότε στον συμπαραστάτη του Γεώργιο Μαύρο, πολιτικός σκοπός του ήταν «να προλάβουμε τον Ανδρέα»!
Το άρθρο 106 λέγει τα εξής:
§2. Η ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται εις βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας.
(ΣΗΜ. Ποία ιδιωτική πρωτοβουλία, κατά τον Κ.Καραμανλή, υπήρχε ποτέ, στην Ελλάδα ή σε άλλη ευνομούμενη χώρα, που ανεπτύσσετο εις βάρος της ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας; Δεν αρκεί γι’αυτά το υπάρχον Ποινικό Δίκαιο και οι νόμοι; Ποίος καθορίζει τι είναι προς «βλάβην της εθνικής οικονομίας» και με ποία αντικειμενικά κριτήρια; Είναι προφανής ο a priori εχθρικός τόνος του νομοθέτου προς την «ιδιωτική πρωτοβουλία» και η πρόθεση προς αποπομπή της).
§3. Με την επιφύλαξη της προστασίας που παρέχεται από το άρθρο 107 ως προς την επανεξαγωγή κεφαλαίων εξωτερικού, μπορεί να ρυθμίζονται με νόμο τα σχετικά με την εξαγορά επιχειρήσεων ή την αναγκαστική συμμετοχή σ’αυτές του κράτους  ή άλλων δημοσίων φορέων, εφόσον οι επιχειρήσεις αυτές έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποιήση των πηγών εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.
(ΣΗΜ. Ο αναγνώστης καλείται να εύρει μίαν (αρ.1) επιχείρησιν η οποία δεν είναι (α) «αξιοποίηση εθνικού πλούτου» ή (β) δεν έχει «κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο». Εδώ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής περιέλαβε τα πάντα, από (α) τον «εθνικό πλούτο» των αμπελώνων και ελαιώνων μέχρι τα ορυχεία υπογείου πλούτου και την αφαλάτωση των θαλάσσιων υδάτων. Και από (β) τις αεροπορικές συγκοινωνίες μέχρι τα ταξί που «παρέχουν υπηρεσίες στο κοινωνικό σύνολο»! Όπως παρατήρησε ο γνωστός δημοσιογράφος Γιάννης Μαρίνος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, όταν το ΚΚΕ έλθει στην εξουσία δεν έχει ανάγκη να αλλάξει το Σύνταγμα για να κρατικοποιήσει τα πάντα κατά το σύστημα της Σοβιετικής Ενώσεως.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι κατά την απόπειρα αναθεωρήσεως του Συντάγματος το 2007, έγινε σειρά παραστάσεων προς την κυβέρνηση της ΝΔ για αναθεώρηση του ατυχούς αυτού άρθρου (βλ. σχετ. Αναστ. Ζολώτα, Αντισυνταγματικαί διατάξεις του Συντάγματος και Πάνου Καζάκου,  Αναθεώρηση του Συντάγματος και Οικονομία).  
Η European League of Geneva, ένα Think Tank διεθνούς κύρους του οποίου είμαι Πρόεδρος στην Γενεύη, απετάθη και στην Commission της ΕΕ στις Βρυξέλλες με το επιχείρημα ότι οι μαζικές εθνικοποιήσεις, όπως εκείνες των Ανδρεάδη, Νιάρχου, Τσάτσου κλπ, που έγιναν στην Ελλάδα βάσει του άρθρου 106, συνιστούν, σε τελευταίαν ανάλυση, «μονοπώλιο» του κράτους που αντιτίθεται στις βασικές αρχές της ΕΕ περί ελεύθερου ανταγωνισμού. Η απάντηση της Commission, με επιστολή της 10ης Ιανουαρίου 2007 ήταν η εξής:
«Αντιλαμβανόμεθα ότι το άρθρο 106 χωρίς αμφιβολία αποθαρρύνει κάθε προσπάθεια επενδύσεων στην Ελλάδα και πράγματι έχει αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδος. Όμως δυστυχώς, η ΕΕ δεν έχει νομικόν βάθρον για να επέμβει σε αυτή την περίπτωση. Θα έχουμε πάντως υπ’όψιν να επέμβουμε όταν μια συγκεκριμένη ενέργεια κυβερνήσεως έρχεται εις αντίκρουσιν προς την αρχήν του ελεύθερου ανταγωνισμού».
Όταν, τον Απρίλιο 2007, η European League of Geneva επληροφορήθη ότι τελική απόφαση του Προέδρου της κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή ήταν να μη περιλάβει την αναθεώρηση του καταστρεπτικού για την οικονομία άρθρου στον κατάλογο των υπό αναθεώρησιν άρθρων, απέστειλε επιστολήν προς τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως με την ειδοποίησιν ότι, σε περίπτωση που η απόφασις αυτή είναι οριστική, θα προβεί σε αποστολή Οδηγίας προς όλα τα διεθνή χρηματιστικά κέντρα επισημαίνοντας τον σοβαρό κίνδυνο που ενέχει το άρθρο του Συντάγματος για κάθε επενδυτή.  Είναι φυσικόν ότι ο επενδυτής ο οποίος αποφασίζει μακροχρόνια επένδυση στην Ελλάδα διαθέτοντας, αφού έχει λάβει άδειαν εγκαταστάσεως από το Ελληνικό Κράτος, κεφάλαια, know-how και goodwill, δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται συνεχώς υπό την Δαμόκλειο σπάθη του άρθρου 106 το οποίον μπορεί να εφαρμόσει κατά το δοκούν οιαδήποτε προσωρινή και περιστασιακή κυβέρνηση ή οιοσδήποτε Υπουργός μετρίου ή …ανύπαρκτου βεληνεκούς!  Μη έχοντας, μέχρι τα μέσα Μαϊου 2007, λάβει απάντηση από τον Πρόεδρο της Κυβερνήσεως, η European League of Geneva προέβη στην αποστολή της κάτωθι Οδηγίας προς όλα κύρια χρηματιστικά κέντρα της ΕΕ και ΗΠΑ:
CIRCULAR
   to prospective investors of the European Union  and of USA.                    
The European League of Geneva wishes to bring to the attention of all prospective investors in the Greek economy a particular situation prevailing in Greece on account of article 106 of the Greek Constitution showing the danger that a long-term investment involves. The European Commission in Brussels, in a letter addressed to the European League dated 10th January 2007 admits that “the article concerned is likely to discourage investments in Greece and even have a negative impact οn the country’s economic growth. However, it is regretted that the European Union possesses no juridical basis to intervene on this issue”. Please note the following paragraphs of article 106:
“§3.  With the reservation of the protection provided in article 107 in connection with the re-export of foreign capital, the law may regulate the acquisition by purchase of enterprises or the compulsory participation therein of the State or other public agencies, in the event these enterprises are of the nature of a monopoly or are of vital importance to the development of sources of national wealth or are primarily intended to offer services to the community as a whole.
§4. The cost of purchase or the counterpart to the compulsory participation of the State or other public agencies must indispensably be determined by a court and must be in full, so as to correspond to the value of the purchased enterprise or of the participation therein.
§5 A shareholder, partner or owner of an enterprise, the control of which devolves upon the State or upon an agency controlled by the State as a result of compulsory participation in accordance with §3, is entitled to request the purchase of his share in the enterprise, as specified by law”.
…..
 Be it noted that this article has been applied on several occasions since 1975 among which the Andreadis set of companies (banks, shipbuilding etc) and the Niarchos oil Refinery. Ever since, no important investments were made in Greece. On the occasion of the present revision of the Constitution, all efforts made for the revision of this article were rejected by the present government particularly under the pressure of powerful left-wing parties and syndicates that dominate the political scene in that country.
Investors planning a long term participation in the Greek economy are advised to carefully examine the risks involved on account of the stipulations of article 106 of the Greek Constitution, matched with the observations of the European Commission’s letter of 10th January 2007 mentioned above.
 Η καταστρεπτική επίδραση του άρθρου 106 §3 του Καραμανλείου Συντάγματος αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις από 1953 μέχρι 1973 ήσαν κατ’έτος της τάξεως του 10% του ΑΕΠ αμέσως μετά το 1975 κατέρρευσαν στο 0,6% και εκεί παρέμειναν μονίμως έκτοτε!
Η European League παραθέτει με διαύγεια τα βαθύτερα αίτια που ανάγκασαν την ελληνική κυβέρνηση να αρνηθεί την αναθεώρηση του καταστρεπτικού για την οικονομία άρθρου 106. Είναι ο φόβος της κυβερνήσεως, η οποία βάλλεται πανταχόθεν από τα πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν να την ανατρέψουν, ότι θα προκαλέσει μίαν ακόμη διείσδυση της κομματικής προπαγάνδας που θα την  κατηγορήσει ότι «υπερ-ασπίζεται το μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο και την πλουτοκρατία».  Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε,  τα αντιπολιτευτικά κόμματα την ολέθρια επίδραση του άρθρου στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας;  Το αντιλαμβάνονται διότι δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπούνται από ηλιθίους.  Αλλά γι’ αυτούς ισχύει περισσότερο το συμφέρον της Ειδικής Βουλήσεως παρά η ευημερία της Γενικής Βουλήσεως.
Σε τελευταίαν ανάλυση, η βασική αιτία του ότι η Ελλάς «δεν είναι πλουσιότερη της Αγγλίας» όπως παρετήρησε ο Καναδός οικονομολόγος Mendel, δεν είναι τίποτε άλλο από το εκφυλισμένο κοινοβουλευτικό σύστημα.
Το σύστημα αυτό ήταν Βρετανική εφεύρεσις  (με την Glorious Revolution του 1688) κατά το πρότυπο της Αθηναϊκής δημοκρατίας την οποίαν ο Πλάτων απεκάλεσε «πόλεως νόσημα». Σύστημα εκφυλισμένο, το οποίον πρέπει να αλλάξει εάν είναι δυνατόν να ευημερήσει ο τόπος. Η αλλαγή δεν μπορεί να είναι κυβέρνηση εθνικής ενότητος και συναινέσεως. Διότι παρόμοια κυβέρνηση εθνικής ενότητος κατά το πρότυπο της Γερμανίας, θα είναι ακόμη πιο καταστρεπτική λύση για το ελληνικό πρόβλημα. Θα σημάνει πλήρη αδράνεια και καχεξία πάνω στα πεπατημένα όπως έχουν δείξει προηγούμενα παραδείγματα. Το μεγάλο πρότυπο που είναι ακριβώς προσαρμοσμένο στα μέτρα (πληθυσμιακά και γεωγραφικά) της Ελλάδος με πρότυπο την δημοκρατία της Σπάρτης, είναι η κοινοβουλευτική «ημι-άμεση» δημοκρατία της Ελβετίας την οποίαν προσπαθούμε να γνωρίσουμε στο ελληνικό κοινόν με  σειρά άρθρων μας.  Αλλά είναι τόσον ενσφηνωμένα τα κομματικά συμφέροντα στην συνείδηση των κληρονομικών «δυναστειών» της νοσηράς κομματοκρατίας και τόσο προχωρημένο το «πλεως νόσημα» των αρτηριοσκληρωτικών ιδεολογημάτων, ώστε το μέλλον της Ελλάδος και των παιδιών μας να καθίσταται αυτόχρημα προβληματικό.  Εκτός εάν, εκτός εάν ...κάτι συμβεί!
=======================================================================================


Δέεστε πως διαμορφώθηκε το χρέος.

Βαρουφάκης- Ευρωομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ, χωρίς εγγυήσεις από τα κράτη-μέλη


Από τότε που ξέσπασε η Κρίση, η ευρωπαϊκή ηγεσία απάντησε στις προτάσεις για ευρωομόλογο με μια χαρακτηριστική ακολουθία σπασμωδικών αντιδράσεων. Η πρώτη αντίδραση ήταν η απόλυτη άρνηση και η προσπάθεια να αγνοηθούν οι προτείνοντες. Κατόπιν ήρθε η σειρά της θυμωμένης απόρριψης. Πιο πρόσφατα ακολούθησε η κατάθλιψη, όταν πλέον κατέστη πασιφανές ότι δεν υπάρχει πιθανότητα υπέρβασης της Κρίσης με την ακολουθούμενη πολιτική και άνευ ευρωομόλογων. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε μια πρωτόγνωρη αντίδραση: Την δημιουργία μιας καρικατούρας του ευρωομόλογου με στόχο τον εξευτελισμό της...
Με δεδομένες αυτές τις αλυσιδωτές αντιδράσεις, που θυμίζουν την συμπεριφορά πεντάχρονων αντί για ηγετικές παρεμβάσεις, μπορεί η αναπόφευκτη αποδοχή του ευρωομόλογου να έρθει πριν την κατάρρευση του ευρώ; Ιδού το μέγα ερώτημα των ημερών. Ο Wolfgang Munchhau, των Financial Times, κρίνει ότι μάλλον δεν θα "προκάνουμε". Προσωπικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι το τραίνο χάθηκε και πως το ευρώ έχει ήδη μπει στον προθάλαμο του νεκροτομείου. Για αυτό θα προσπαθήσω να ξεκαθαρίσω, ώστε να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις και αφήνονται περιθώρια για παραπλάνηση, ποιο είδος ευρωομολόγου μπορεί να βοηθήσει και ποιο όχι.

Τα υπάρχοντα ευρωομόλογα του EFSF (Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας)
Πολλοί αγνοούν ότι ευρωομόλογα ήδη υπάρχουν και κυκλοφορούν. Εκδίδονται εδώ και μήνες από το EFSF (European Financial Stability Fund) για να χρηματοδοτούν τα Μνημόνια της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Ο λόγος που δεν θεωρούνται "πραγματικά" ευρωομόλογα είναι ότι το κάθε ένα από αυτά αποτελείται από φέτες χρεών. Για την κάθε μία από αυτές τις φέτες εγγυάται ένα και μόνο ένα κράτος. Το μέγεθος δε της κάθε φέτας είναι ανάλογο με το μέγεθος του εθνικού εισοδήματος του κράτους που την εγγυάται. Υπό αυτή την έννοια, τα δάνεια του EFSF προς κάθε πτωχευμένο κράτος θεωρούνται σχεδόν διμερή - είναι σαν το κάθε μη πτωχευμένο κράτος να δανείζει ξεχωριστά το πτωχευμένο.
Το πρόβλημα με αυτή την δόμηση, όπως έχω ξαναγράψει εδώ, είναι ότι εμπεριέχει τον "σπόρο του κακού", την δυναμική της αλυσιδωτής αντίδρασης που πλησιάζει να φτάσει στην Ιταλία και την Γαλλία με αναπόφευκτα καταστροφικά αποτελέσματα. Για αυτόν τον λόγο κάποιοι προτείνουν την μετατροπή των ευρωομολόγων του EFSF σε "πραγματικά" ευρωομόλογα τα οποία, αντί να αποτελούνται από φέτες, να είναι ομοιογενή. Μασίφ. Με άλλα λόγια, να τα εγγυώνται ολόκληρα (και όχι φέτες-φέτες) όλα τα κράτη-μέλη μαζί.

Τα λάθος ευρωομόλογα
Τις τελευταίες μέρες η κα Μέρκελ, συνεπικουρούμενη από τρομοκρατημένους Γάλλους και Ισπανούς ηγέτες (που δεν τολμούν να πουν κάτι διαφορετικό από εκείνο που βγαίνει από το στόμα της Γερμανίδας καγκελαρίου), διατρανώνει ότι τέτοια ευρωομόλογα δεν αποτελούν λύση. Προχτές μάλιστα βγήκε και ο κ. Moritz Kraemer, διευθύνων σύμβουλος της EMEA (εταιρείας  αξιολόγησης δημόσιου χρέους) ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, είπε ότι τέτοια ευρωομόλογα θα αξιολογούνταν ως σκουπίδια. Ξέρετε ποιο είναι το ωραίο σε όλα αυτά; Ότι τόσο η κα Μέρκελ όσο και ο κ. Kraemer έχουν δίκιο!
Ας δούμε γιατί: Έστω τρεις φοιτητές που θέλουν να νοικιάσουν από κοινού ένα διαμέρισμα. Αν το συμβόλαιο ενοικίασης λέει ότι θα πληρώνουν το νοίκι μαζί αλλά ο καθένας θα είναι νομικά υποχρεωμένος να πληρώνει μόνο το δικό του ένα τρίτο του ενοικίου, τότε η πιθανότητα να μην πληρωθεί στο 100% το ενοίκιο κάποιον μήνα είναι ανάλογη της αξιοπιστίας (και οικονομικής επιφάνειας) του πιο αναξιόπιστου (και φτωχότερου) από τους τρεις φοιτητές. Κάτι ανάλογο θα ισχύσει με ένα ομόλογο έκδοσης του EFSF το οποίο θα το εκδίδουν από κοινού τα κράτη-μέλη αλλά το κάθε ένα θα είναι υπεύθυνο μόνο για το μέρος που το αφορά. Να γιατί ο κ. Kraemer είπε (σωστά) ότι ένα κοινής έκδοσης ευρωομόλογο θα έχει την ίδια αξιολόγηση με εκείνη του πιο αδύναμου κρίκου (προφανώς της Ελλάδας).
Βέβαια, τα πράγματα αλλάζουν αν το συμβόλαιο αναφέρει ότι ο καθένας από τους τρεις είναι νομικά υπεύθυνος και για το τελευταίο ευρώ του ενοικίου. Σε αυτή την περίπτωση, αν ο Κώστας δεν μπορεί ή αρνηθεί να πληρώσει το μερίδιό του, τότε οι άλλοι δύο φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να το πληρώσουν εκείνοι. Σε αυτή την περίπτωση η αξιολόγηση της αξιοπιστίας της ομάδας των τριών φοιτητών συγκλίνει κάπου στον μέσο όρο της αξιοπιστίας του καθενός τους. Το αντίστοιχο στην περίπτωση του ευρωομόλογου είναι, όταν ένα κράτος-μέλος αδυνατεί να πληρώσει στο μερίδιο που του αντιστοιχεί του κοινού χρέους, να είναι υποχρεωμένα τα υπόλοιπα να το αποπληρώσουν. Τότε, η αξιολόγηση και τα επιτόκια των ευρωομολόγων αυτών τείνει προς τον μέσο όρο των αξιολογήσεων και επιτοκίων της ευρωζώνης. Αυτό επικαλείται η κα Μέρκελ λέγοντας ότι το ευρωομόλογο δεν είναι λύση: Το ότι ένα τέτοιο ευρωομόλογο θα αυξήσει τα επιτόκια της Γερμανίας πολύ χωρίς παράλληλα να μειώσει εκείνα της Ελλάδας αρκετά.
Έχει απόλυτο δίκιο η κα Μέρκελ. Όπερ μεθερμηνευόμενο, η ιδέα ενός τέτοιου ευρωομόλογου έκδοσης του EFSF αποτελεί μια πολύ κακή ιδέα. Αυτό όμως το έχουμε ήδη πει. Το ότι το EFSF δεν μπορεί να αποτελέσει την λύση στην Κρίση Χρέους το γνωρίζαμε, και το λέμε ξανά και ξανά, από την ίδρυση του τοξικού αυτού οργανισμού. Η κα Μέρκελ απλά δημιούργησε μια σαθρή  καρικατούρα ευρωομολόγου και κατόπιν την... κατατρόπωσε. Η δική μας πρόταση, εδώ και ένα χρόνο (βλ. εδώ για την αγγλική της έκδοση), είναι ένα ευρωομόλογο έκδοσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) χωρίς καμία εγγύηση από κανένα κράτος-μέλος.

Ευρωομόλογο έκδοσης ΕΚΤ: Η λύση
Επειδή οι αναγνώστες του protagon.gr έχουν διαβάσει επανειλημμένως την πρότασή μας επ' αυτού, και καθώς έχω επιχειρηματολογήσει εκτενώς υπέρ της σε διάφορους τόνους και γλώσσες (βλ. εδώεδώ καιεδώ), επιτρέψτε μου να περιοριστώ σε μια περίληψή της πριν απαντήσω κάποια πρακτικά ζητήματα που μου έθεσε αναγνώστης: Για να μειωθεί το συνολικό δημόσιο χρέος της ευρωζώνης χωρίς καμία εγγύηση ή δάνειο από τον Γερμανό ή τον Ολλανδό φορολογούμενο, η εξυπηρέτηση του κατά-Μάαστριχτ νόμιμου χρέους της κάθε χώρας (δηλαδή ομόλογά της ίσης αξίας με το 60% του ΑΕΠ της) περνάει από αύριο στην ΕΚΤ. Πως; Οι ομολογιούχοι δύνανται να εγγράψουν σε μια συγκεκριμένη υπηρεσία της ΕΚΤ ποσοστό των ομολόγων του κάθε μέλους-κράτους που κατέχουν ίσο με το 60% του ΑΕΠ της συγκεκριμένης χώρας. Αυτά τα ομόλογα πλέον τα εξυπηρετεί η ΕΚΤ (δηλαδή τα αποπληρώνει όταν έρθει η ώρα τους χωρίς όμως να τα αγοράσει από πριν). Για να το πράξει αυτό, όταν έρθει η ώρα της αποπληρωμής εκδίδει η ίδια η ΕΚΤ δικά της 20ετή ή και 30ετή ακόμα ομόλογα (ευρωομόλογα ή e-bonds) αρκετής αξίας ώστε να εξυπηρετείται το συγκεκριμένο χρέος. Το δημόσιο της εν λόγω χώρας χρωστά τα χρήματα αυτά στην ΕΚΤ μόνο που του δίνεται η δυνατότητα να τα αποπληρώνει σε βάθος χρόνου και με επιτόκια που αντανακλούν εκείνα που εξασφάλισε η ΕΚΤ πουλώντας τα ευρωομόλογά της (επιτόκια της τάξης κάτω του 3%). Στην πράξη, η ΕΚΤ θα ανοίξει χρεωστικό λογαριασμό για το δημόσιο κάθε χώρας της ευρωζώνης στον οποίο το κάθε κράτος-μέλος θα καταβάλει ανά εξάμηνο τέτοια ποσά αποπληρωμής ώστε το κόστος αυτής της ουσιαστικής αναδιάρθρωσης του χρέους της ευρωζώνης να είναι μηδενικό για την ΕΚΤ μακροπρόσθεσμα.
Δύο τεχνικά ερωτήματα αναγνώστη
Ερώτημα 1: Δεδομένου ότι ένα ομόλογο που μεταφέρεται στην ΕΚΤ παραμένει ιδιοκτησία του ομολογιούχου, τι σταματά την διακίνησή του στην δευτερογενή αγορά ομολόγων; Και αν δεν διακινείται στην αγορά αυτή, δεν μετατρέπεται σε νεκρό περιουσιακό στοιχείο, κάτι που θα δημιουργήσει προβλήματα στον ομολογιούχο;
Απάντηση: Πράγματι, το ομόλογο παραμένει ιδιοκτησία του ομολογιούχου. Όμως αποτελεί επιλογή του τελευταίου, αν θέλει να του εγγυηθεί η ΕΚΤ την αποπληρωμή του σε ποσοστό 100%, ότι το ομόλογο αυτό αποσύρεται από την αγορά ομολόγων (και έτσι δεν αξιολογείται πια και από τους γνωστούς οίκους - οι οποίοι έτσι αποδυναμώνονται). Ο ομολογιούχος μπορεί πια να θεωρεί απόλυτα σίγουρα τα χρήματά του και έτσι προστατεύεται από τις αυξομειώσεις της αγοράς ομολόγων. Αν θέλει να συμμετάσχει ξανά σε αυτές, αγοράζει νέα ομόλογα, αναλαμβάνοντας όμως και τον αντίστοιχο κίνδυνο.
Ερώτημα 2: Όταν λέτε ότι η ΕΚΤ ανοίγει έναν χρεωστικό λογαριασμό π.χ. στην Ιταλία στο οποίο το Ιταλικό δημόσιο λίγο-λίγο αποπληρώνει τα χρέη του στη ΕΚΤ από την εξυπηρέτηση του κατά Μάαστριχτ χρέους της Ιταλίας, αυτό δεν παραβιάζει το άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισαβόνας που αφορά την λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το οποίο απαγορεύει ρητά την δημιουργία από την ΕΚΤ πιστώσεων και πιστωτικών λογαριασμών (overdraft facilities) για τα κράτη-μέλη;
Απάντηση: Μη μπερδεύουμε τους χρεωστικούς με τους πιστωτικούς λογαριασμούς. Πάρτε μια πιστωτική κάρτα (π.χ. Visa) και συγκρίνετέ την με μια χρεωστική κάρτα (π.χ. την Εθνοcash της Εθνικής). Και οι δύο χρησιμεύουν για πληρωμές όμως η μία σου δίνει την δυνατότητα δανεισμού ενώ η άλλη όχι. Η πρότασή μας είναι η ΕΚΤ να δημιουργεί χρεωστικούς λογαριασμούς για τα κράτη-μέλη. Λογαριασμούς δηλαδή στους οποίους η Ιταλία κάνει καταθέσεις χωρίς την δυνατότητα αναλήψεων. Κάτι τέτοιο δεν απαγορεύεται καθόλου από την Συνθήκη της Λισαβόνας.
Συμπέρασμα
Η τελευταία ελπίδα του ευρώ είναι ευρωομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ, χωρίς εγγυήσεις από τα κράτη-μέλη. Τα χρήματα που θα συλλεχθούν με αυτόν τον τρόπο μπορούν, και επιβάλλεται, να επιτρέψουν στην ευρωζώνη να μειώσει ολόκληρο το βουνό χρέους της χωρίς ούτε ένα ευρώ επιβάρυνσης για τον Γερμανό φορολογούμενο. Η κα Μέρκελ τα γνωρίζει καλά όλα αυτά. Απλώς, περιγράφει το ευρωομόλογο με τρόπο που, όντως, αν εφαρμοστεί θα δημιουργήσει νέα προβλήματα αντί να λύσει τα υπάρχοντα. Γιατί το κάνει; Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν είναι έτοιμη να δεσμεύσει την Γερμανία στην ευρωζώνη μακροπρόθεσμα και αποπροσανατολίζει για να κερδίσει χρόνο. Δεύτερον, γιατί το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα SPD έχει ήδη αποδεχθεί την πρότασή μας για ευρωομόλογα έκδοσης της ΕΚΤ και η κα Μέρκελ, μιλώντας για άλλου είδους ευρωομόλογα, αποπροσανατολίζει τους πολίτες της χώρας της με στόχο να τους πείσει ότι όλα τα ευρωομόλογα είναι ίδια (και καταστροφικά) και πως, συνεπώς, το SPD προτείνει κάτι το επικίνδυνο. Κλείνω όμως με μια απορία. Καλά η κα Μέρκελ. Ο κ. Παπανδρέου, που έχει τοποθετηθεί υπέρ του ευρωομόλογου γενικώς και αορίστως, γιατί δεν δηλώνει πως ακριβώς το σκέφτεται το ευρωομόλογο; Γιατί δεν συντάσσεται με το μόνο είδος ευρωομόλογου που δίνει ελπίδες (αλλά όχι εγγυήσεις εδώ που φτάσαμε) διάσωσης της ευρωζώνης;

ΥΓ. Για μια πιο τεχνική και εκτενέστερη έκφανση του παρόντος άρθρου (στα αγγλικά) πατήστε εδώ.



ΠΗΓΗ http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.authors&id=58
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Γιώργος Δελαστίκ: "Συμφορά η χρεοκοπία με παραμονή στο ευρώ"


Γιώργος Δελαστίκ: "Συμφορά η χρεοκοπία με παραμονή στο ευρώ"

05/10/2011 - 09:00

|

Βέβαιη θεωρείται πλέον...
 
Γιώργος Δελαστίκ: Συμφορά η χρεοκοπία με παραμονή στο ευρώ
 από τους πάντες η ουσια στική χρεοκοπία της Ελλάδας υπό το καθεστώς του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος που επέβαλε στη χώρα η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σε συμφωνία με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Αυτά που συζητούνται πλέον είναι τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα προσλάβει η ελληνική χρεοκοπία – αν θα είναι «συντεταγμένη», βάσει των συμφερόντων της Γερμανίας και των ξένων δανειστών και επικυρίαρχων της πατρίδας μας, αν θα γίνει με τρόπο μη ελεγχόμενο, με απροσδιόριστες επιπτώσεις για την Ευρωζώνη, αν θα συντελεστεί με την Ελλάδα να παραμένει στο ευρώ ή αν θα συνοδευτεί από την έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη και την επάνοδο σε δικό της νόμισμα, προκειμένου να ανακτήσει την οικονομική της κυριαρχία...
Με δεδομένο ότι ολόκληρη η Ευρωζώνη κλονίζεται από την απαίτηση της Γερμανίας να υποδουλώσει και να εξανδραποδίσει όλες τις χώρες και όλους τους λαούς της Ευρώπης, μετατρέποντας τη Γηραιά Ήπειρο σε απέραντη επικράτεια του Δ’ Ράιχ, πετυχαίνοντας με την οικονομία και το ευρώ αυτό που απέτυχε να κάνει ο Αδόλφος Χίτλερ με το αίμα και τα τανκς, έχει ιδιαίτερη σημασία η πολιτική που θα ακολουθήσει η Αθήνα.
Ευρώ ίσον πείνα!
Τώρα πλέον ουδείς στη χώρα μας αμφιβάλλει ότι στόχος της Γερμανίας, με τα Μνημόνια και τα υπόλοιπα, είναι να φτωχύνουν δραματικά όχι μόνο οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι λαοί της Ευρώπης, με πρώτους εκείνους των νότιων χωρών –Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Κύπρος, Μάλτα– και, παράλληλα, να μην αποκτήσουν ποτέ βιοτικό επίπεδο ανάλογο με εκείνο των χωρών της Δυτικής Ευρώπης οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης –Τσεχία, Σλοβακία, Πολωνία, Ουγγαρία–, τα βαλτικά κράτη και οι βαλκανικές χώρες της ΕΕ. Να γίνει, δηλαδή, η Ευρώπη ένα Ράιχ, όπου μόνο η Γερμανία και –προσωρινά– οι στενοί σύμμαχοί της θα ευημερούν, ενώ στις επαρχίες του Ράιχ –στα σημερινά κράτη, δηλαδή– θα υπάρχει ένα σαφώς κατώτερο βιοτικό επίπεδο, με τη διαφορά ανάμεσα στην «καρδιά» του Ράιχ και στις επαρχίες του διαρκώς να μεγαλώνει.
Τα παραμύθια που επί δεκαετίες ακούγαμε περί «ενιαίας Ευρώπης» και οι συνακόλουθες πολιτικές, με στοχευμένη, άφθονη χρηματοδότηση από την ΕΕ ορισμένων επιλεγμένων κοινωνικών στρωμάτων και δραστηριοτήτων, έχουν πλέον εξαφανιστεί όχι μόνο από την πράξη, αλλά και από τις συζητήσεις. Το θεμελιώδες όπλο για την επίτευξη του κολοσσιαίου αυτού στρατηγικού στόχου αποδεικνύεται το ευρώ, όπως συνειδητοποιούν τώρα, με εξαιρετικά επώδυνο τρόπο, οι λαοί της Ευρώπης, με πρώτους τους Έλληνες και τους υπόλοιπους Νοτιοευρωπαίους αλλά και τους Ιρλανδούς.
Βεβαίως, και το ευρώ αυτή τη στιγμή είναι ένα πανίσχυρο νόμισμα, αφού πρόκειται για το νόμισμα της Γερμανίας και του αναδυόμενου Δ’ Ράιχ. Ταυτόχρονα, όμως, το ευρώ γίνεται σύμβολο πείνας και μιζέριας για τους Έλληνες και για όλους σχεδόν τους ευρωπαϊκούς λαούς!
Αυτό είναι το μήνυμα του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, που απευθύνεται σε όλη την Ευρώπη.
Αβέβαιο το μέλλον του
Το αντιφατικό είναι πως αυτό το πανίσχυρο νόμισμα, το ευρώ, δεν έχει εξασφαλισμένη ούτε καν την... επι βίωσή του! Καθόλου δεν αποκλείεται, μάλιστα, στο εγγύς μέλλον να αποτελεί... ανάμνηση του παρελθόντος! Αν οι Ευρωπαίοι αντισταθούν στην υποδούλωσή τους στη Γερμανία στο οικονομικό και, επομένως, και στο πολιτικό επίπεδο, το ευρώ τελείωσε – τουλάχιστον υπό τη σημερινή μορφή του.
Δεν είναι, φυσικά, βέβαιο το ότι η Ευρωζώνη θα διασπαστεί ή θα δια λυθεί ούτε το ότι οι λαοί της Ευρώπης θα αντισταθούν στη γερμανική επικυριαρ χία. Ακόμη και στην Ελλάδα, παρά τα δεινά που υφίσταται ο πληθυσμός, ούτε κατά διάνοια δεν έχει δια μορφωθεί πλειοψηφία υπέρ της εξόδου από το ευρώ. Βοηθούσης και της κυβερνητικής προπαγάνδας, μέσω των ΜΜΕ, αλλά και αυθόρμητα, ο πολύς κόσμος έχει την ψευδαίσθηση ότι το ισχυρό ευρώ τού παρέχει προστασία και ασφάλεια.
Με ισχυρή την επίδραση των αποταμιεύσεων, τις οποίες ο κόσμος αγωνιά να διατηρήσει και, κυρίως, να προφυλάξει από ενδεχόμενη υποτίμηση σε περίπτωση επιστροφής στη δραχμή, οι Έλληνες δεν συνειδητοποιούν ότι με την πάροδο του χρόνου θα παίρνουν ως μισθό ή σύνταξη ολοένα και λιγότερα ευρώ, που δεν θα επαρκούν για να τους επιτρέψουν να ζήσουν αξιοπρεπώς ή και... αναξιοπρεπώς.
Δεν συνειδητοποιούν, ακόμη, ότι οσονούπω το μέγιστο πρόβλημά τους θα είναι το πώς θα παίρνουν μισθό που να τους φτάνει για να ζήσουν ή το πώς θα βρουν την οποιαδήποτε δουλειά, όσο κακοπληρωμένη κι αν είναι, προκειμένου να επιβιώσουν όπως όπως, και όχι το πώς θα προφυλάξουν τις καταθέσεις τους, οι οποίες, άλλωστε, ταχύτατα θα εξανεμιστούν, αφού θα χρησιμοποιηθούν για θεμελιώδεις καθημερινές ανάγκες επιβίωσης.
«Στύψιμο» χωρίς τέλος
Αν η Ελλάδα χρεοκοπήσει παραμένοντας εντός της Ευρωζώνης, οι καταθέσεις δεν θα επηρεαστούν – εκτός κι αν κάποιος τις έχει σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, οπότε θα χάσει το 20%, το 30% ή και το 50% των χρημάτων του, ενδεχομένως και ακόμη μεγαλύτερο ποσοστό.
Η αυτόματη χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών –κυριολεκτικά όλων των ελληνικών τραπεζών– θα οδηγήσει σε ακαριαίο πέρασμά τους είτε στα χέρια του χρεοκοπημένου κράτους είτε στα χέρια ξένων. Ακόμη, όμως, κι αν περάσουν στο κράτος προσωρινά, ταχύτατα όλες οι ελληνικές τράπεζες θα βρεθούν στα χέρια των Γερμανών και των άλλων ξένων επικυρίαρχων. Στον τραπεζικό τομέα, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς, η Ελλάδα θα γίνει αποικία του 21ου αιώνα.
Ούτε με τους ξένους δυνάστες θα χάσουν οι καταθέτες τα λεφτά τους. Θα κοπούν, όμως, πολύ περισσότερο τα δάνεια προς επιχειρήσεις και ιδιώτες, θα κατάσχονται, δε, πολύ ταχύτερα τα περιουσιακά στοιχεία όσων καθυστερούν για οποιονδήποτε λόγο να φανούν συνεπείς προς τις δανειακές τους υποχρεώσεις. Το τραπεζικό σύστημα θα χρησιμοποιηθεί για να «στραγγαλίσει» οποιαδήποτε ελληνική επιχείρηση προσπαθήσει με επιτυχία να ανταγωνιστεί κάποια γερμανική ή άλλη ευρωπαϊκή, όσο συνετή διαχείριση κι αν έχει η ντόπια επιχείρηση. Οι δε άνεργοι θα αυξάνονται κατά μιλιούνια...
Ακόμη χειρότερα, ελληνική χρεοκοπία με παραμονή στο ευρώ θα σημάνει οικονομική καταστροφή για τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό, όμως, αποτελεί... χρυσή ευκαιρία για την κυβέρνηση και την ΕΕ προκειμένου να κόψουν ακόμη και στο μισό τις συντάξεις, αδιαφορώντας παντελώς για το ότι οι συνταξιούχοι δεν θα μπορούν να ζήσουν παρά μόνο ζητιανεύοντας. Από πολιτική σκοπιά, οι εξαθλιωμένοι ζητιάνοι ουδέποτε συνιστούσαν κίνδυνο για το εκάστοτε κυρίαρχο σύστημα!
Ο Παπανδρέου δεν φεύγει!
Μισθοί πείνας, συντάξεις ζητιανιάς, εκατομμύρια άνεργοι, νέοι με αποδοχές 400 και 500 ευρώ, καταβαράθρωση της υγείας και της παιδείας, όλο και χειρότερες δημόσιες υπηρε σίες και κοινωνικές παροχές – αυτό είναι το μέλλον της Ελλάδας και των Ελλήνων μέσα στην Ευρωζώνη, είτε χρεοκοπήσουμε είτε όχι. Εννοείται ότι, αν χρεοκοπήσουμε και η χώρα παραμείνει στο ευρώ, τα προβλήματα θα προσλάβουν πολύ πιο γρήγορα καταστροφική οξύτητα.
Σαν να μην έφτανε η επερχόμενη και συντελούμενη συμφορά, έχουμε και τον πρόσθετο επιβαρυντικό παράγοντα της απίστευτα εθελόδουλης κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που κάνει τα πράγματα απείρως χειρότερα. Το πρόβλημα δεν έγκειται, βεβαίως, στις δημοσιογραφικές και πολιτικές υποβολιμαίες ανοησίες της δήθεν μη ταχύτατης εφαρμογής όλων των εξουθενωτικών μέτρων εναντίον του ελληνικού λαού από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Απεναντίας, το πρόβλημα είναι η υιοθέτηση από αυτή την άθλια κυβέρνηση των συνεργατών με τις γερμανικές κατοχικές δυνάμεις της πολιτικής που διαλύει τη χώρα μας και εξανδραποδίζει το λαό μας.
Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν πρωτίστως η χώρα δεν απαλλαγεί από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου όσο το δυνατόν ταχύτερα. Θα γράψουμε, όμως, για πολλοστή φορά ότι αυτή η κυβέρνηση από μόνη της δεν φεύγει με τίποτα! Το επαναβεβαίωσε ο αντιπρόεδρός της, Θόδωρος Πάγκαλος, τασσόμενος, μάλιστα, υπέρ της... συγκυβέρνησης με τη ΝΔ – ψάχνοντας, δηλαδή, για πολιτικούς κρετίνους που θα ήταν πρόθυμοι να καταστούν συνυπεύθυνοι για την ολέθρια πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
«Εάν αυτό καταστεί δυνατό με τη ΝΔ, εγώ θα το καλοδεχόμουν. “Ναι” στη συγκυβέρνηση. Αλλά εκλογές για να έρθει κάποιος άλλος; Όχι, δεν το επιθυμώ και θα προτιμούσα να εξαντληθεί η τετραετία!» δήλωσε ο Θ. Πάγκαλος στο ραδιοσταθμό «Αθήνα 9,84»! Κορόιδο είναι; 


Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 29/9/11

Γιώργος Δελαστίκ: Αβέβαιο είναι πλέον το μέλλον του ευρώ (Επίκαιρα 17/8/2011)


Γιώργος Δελαστίκ: Αβέβαιο είναι πλέον το μέλλον του ευρώ

17/08/2011 - 09:00

|

Κανένας δεν μπορεί πλέον να στοιχηματίσει με βεβαιότητα ότι το ευρώ...
 
Γιώργος Δελαστίκ: Αβέβαιο είναι πλέον το μέλλον του ευρώ
θα συνεχίσει να είναι και στο μέλλον το κοινό νόμισμα των δεκαεφτά χωρών-μελών της ΕΕ, που είναι σήμερα και, μάλιστα, με τάση διαρκούς επέκτασης και σε άλλα κράτη που συμμετέχουν στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η οικονομική θύελλα που μαίνεται εδώ και τρία χρόνια στην Ευρώπη απειλεί να προσλάβει τα χαρακτηριστικά πολιτικοκοινωνικού κυκλώνα, που δεν θα αφήσει τίποτε όρθιο – ούτε το ευρώ ούτε καν την ίδια την ΕΕ!
Οι φυγόκεντρες δυνάμεις που επικρατούν στην Ευρωζώνη είναι πλέον εξόφθαλμες, ορατές από τον καθένα. Από την περασμένη εβδομάδα, τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας στα δεκαετή κρατικά ομόλογα έφτασαν στο 6,5%, ξεπερνώντας κάθε όριο από το... 1997, όταν, δηλαδή, η ιταλική λιρέτα και η ισπανική πεσέτα ήταν δύο πολύ αδύναμα εθνικά νομίσματα. Το χειρότερο είναι ότι ξεπέρασαν και το όριο που μόλις είχε υπερβεί πέρσι η Ελλάδα είχαν τεθεί σε κίνηση οι μηχανισμοί τελικής υπαγωγής της υπό καθεστώς Μνημονίου!
Μόνο που στην περίπτωση της Ι- σπανίας και ιδίως της Ιταλίας δεν υπάρχει καμία δυνατότητα «διάσωσής» τους μέσω της επιβολής καθεστώτος Μνημονίου. Τα οικονομικά μεγέθη τους δεν είναι διαχειρίσιμα στο πλαίσιο της πολιτικής των Μνημονίων.
Οι «μεγάλοι» χρωστούν τα πολλά
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Βάσει των επίσημων στοιχείων της ΕΕ για το δημόσιο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης το 2010 –σημειωτέον ότι κατά το 2011 η κατάσταση επιδεινώνεται ραγδαία στον τομέα αυτό για όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης–, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν έφτανε ούτε στο 4% του συνολικού δημόσιου χρέους των κρατών της Ευρωζώνης. Το συνολικό χρέος των δεκαεφτά χωρών-μελών της ανήλθε πέρσι στα 7,84 τρις ευρώ.
Αν προστεθεί το δημόσιο χρέος και των δύο υπόλοιπων κρατών που έχουν περάσει υπό καθεστώς Μνημονίου, βλέπουμε ότι το συνολικό δημόσιο χρέος της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας ανέρχεται στο 8% του συνολικού δημό σιου χρέους της Ευρωζώνης.
Με την Ιταλία, όμως, να χρωστά 1,84 τρις ευρώ και την Ισπανία να χρωστά άλλα 640 δις, η κλίμακα αλλάζει εντελώς. Οι δύο χώρες έχουν μόνες τους το... 30% του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης!
Ο πολύς κόσμος δεν έχει συνειδητοποιήσει, επιπλέον, ότι η «καρδιά» του ηγεμονικού πυρήνα της ΕΕ και της Ευρωζώνης, η Γερμανία και η Γαλλία, είναι ταυτόχρονα και οι μεγάλοι κρατικοί οφειλέτες, καθώς, λόγω του μεγέθους της οικονομίας τους, το δημόσιο χρέος τους απογειώνεται στη... στρατόσφαιρα: Η Γερμανία χρωστούσε το 2010 το ασύλληπτο ποσό των... 2,08 τρις ευρώ, ενώ η Γαλλία 1,6 τρις! Στο 83,2% του ΑΕΠ της ανερχόταν το δημόσιο χρέος της Γερμανίας, που... κουνά το δάχτυλο στους πάντες –σημειωτέον ότι μόλις 60% είναι το ανώτατο επιτρεπτό όριο από το Σύμφωνο Σταθερότητας...–, και στο 81,7% του ΑΕΠ βρισκόταν το δημόσιο χρέος της Γαλλίας.
Γερμανία και Γαλλία, δηλαδή, έχουν από κοινού το... 44% του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης! Το 8% έχουν οι «μπατίρηδες» Έλληνες, Πορτογάλοι και Ιρλανδοί· το 44% οι πλούσιοι Γερμανοί και Γάλλοι! Και μας βρίζουν και μας εξευτελίζουν κι από πάνω! Ωραίοι είναι...
Οι τράπεζες ισχυρότερες
από τα κράτη!
Οι δήθεν «ιστορικές» αποφάσεις της έκτακτης Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης στις 21 Ιουλίου αποδείχτηκαν... μπούρδες! Εντελώς ανεπαρκείς, δηλαδή, για να αναχαιτίσουν την επέκταση των κερδοσκοπικών επιθέσεων εναντίον των κρατικών ομολόγων της Ισπανίας αλλά ακόμη και της Ιταλίας, ρίχνοντας παράλληλα και τις πρώτες προειδοποιητικές βολές εναντίον της Γαλλίας!
Από την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα υποχρεώθηκε να αρχίσει να αγοράζει ισπανικά και ιταλικά κρατικά ομόλογα, προσπαθώντας να αναχαιτίσει την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού των δύο χωρών. Μάταιος κόπος, κατά τη γνώμη μας...
Το πρόβλημα είναι βαθύτατα δομικό. Στο πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού, όπου τα κράτη δανείζονται από τις ιδιωτικές τράπεζες και όχι από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από άλλα κράτη, δεν υπάρχει λύση!
Πόσω μάλλον που, αφενός, οι τράπεζες επιβάλλουν στα κράτη όσο υψηλά επιτόκια θέλουν και, αφετέρου, όταν οι τράπεζες πέφτουν έξω στα τυχοδιωκτικά χρηματοοικονομικά παιχνίδια τους, υποχρεώνουν τις κυβερνήσεις των κρατών να τις διασώζουν με λεφτά των φορολογουμένων και, στη συνέχεια, μόλις διασωθούν, επιτίθενται σαν ύαινες και κατασπαράζουν τα κράτη της Ευρωζώνης –και όχι μόνο–, οδηγώντας τα προς τη χρεοκοπία! Γδέρνουν αδίστακτα τα κράτη που τις διέσωσαν!...
Όσο συνεχίζεται αυτή η πολιτική, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να ανακάμψουν οι οικονομίες των κρατών. Οι τράπεζες με τον τρόπο αυτό καθίστανται πολύ ισχυρότερες από τα κράτη. Οι τράπεζες, μάλιστα, κερδοσκοπούν έτσι εκ του ασφαλούς, αφού τα μεν κέρδη τους είναι δικά τους, τις δε ζημίες τους τις... κοινωνικοποιούν μέσω των κυβερνήσεων και τις φορτώνουν στις πλάτες των λαών...
Μόνη λύση ο δανεισμός
από την ΕΚΤ
Τεχνοκρατικά, λύση υπάρχει μέσα στο πλαίσιο του συστήματος. Είναι απλούστατη, προϋπήρχε του ευρώ και εφαρμόζεται από τις κεντρικές τράπεζες των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας και όλων των χωρών του κόσμου: Τα κράτη της Ευρωζώνης πρέπει να δανείζονται πρωτίστως από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους πολίτες τους, μέσω της έκδοσης ομολόγων προσιτών στο ευρύ κοινό!
Δεν ανακαλύψαμε απολύτως τίποτε. Επαναφέρουμε αυτό που υπήρχε σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης πριν από την εισαγωγή του ευρώ και των κυριολεκτικά διεστραμμένων κανόνων λειτουργίας της ΕΚΤ.
Είναι απλούστατο: Η ΕΚΤ θα δανείζει τα κράτη μακροπρόθεσμα –για δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια– με χαμηλό επιτόκιο, έχοντας ως κύριο γνώμονά της την ανάπτυξη των εθνικών οικονομιών, και όχι το κέρδος. Στη βάση πολιτικών κριτηρίων, όταν παρουσιά ζονται ιδιαίτερες δυσκο λίες σε ένα ή σε περισσότερα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, θα μπορούν να τροποποιούνται προσωρινά ή μονιμότερα οι όροι του δανεισμού για να βοηθιούνται οι χώρες.
Παράλληλα, πρέπει, αφενός, να εκδοθεί ευρωομόλογο και, αφετέρου, να επιτραπεί η διάθεση των εθνικών κρατικών ομολόγων απευθείας στο αποταμιευτικό κοινό, και όχι μόνο στις τράπεζες, όπως γίνεται από τότε που εισήχθη το ευρώ.
Αντί να ακούμε τις ανοησίες και τα αίσχη των απατεώνων κερδοσκόπων στη δευτερογενή αγορά για επιτόκια των ελληνικών ομολόγων της τάξης του... 15% ή και του 25% (!), ανάλογα με τη διάρκειά τους, εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες θα έτρεχαν να τα αγοράσουν με επιτόκιο μόλις 5%, ι- δίως εάν η κυβέρνηση Παπανδρέου, η πιο εχθρική προς το λαό κυβέρνηση που υπήρξε ποτέ στη χώρα αυτή, προχωρούσε σε μια τέτοια κίνηση, προτού διασύρει διεθνώς και εξευτελίσει παντελώς τη χώρα...
Απαιτούνται ριζικές ανατροπές
Η ανωτέρω πρόταση είναι απολύτως εντός του συστήματος. Δεν έχει τίποτε το προοδευτικό. Αποκλείεται, όμως, να γίνει δεκτή, παρόλο που συνιστά εφικτή λύση. Οι λόγοι της απόρριψής της είναι πολλοί.
Πρώτα πρώτα, η ΕΚΤ είναι τράπεζα που ανομολόγητα έχει ως ύψιστη αποστολή της την υπεράσπιση των συμφερόντων των τραπεζών, και όχι των χωρών και των λαών της Ευρώπης. Οι ιδιωτικές τράπεζες θα χάσουν εκατοντάδες δις ευρώ κέρδη, εάν αρχίσει να δανείζει τα κράτη η ΕΚΤ, και όχι αυτές.
Δεύτερον, οι πολιτικοί ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών είναι πρωτίστως δέσμιοι των συμφερόντων των τραπεζών της χώρας τους, οι οποίες θα χάσουν πολλά χρήματα, εάν οι καταθέτες πάρουν τμήμα των καταθέσεών τους από τις τράπεζες για να δανείσουν το κράτος και να σώσουν τη χώρα, αγοράζοντας κρατικά ομόλογα. Καμία διάθεση δεν έχουν, λοιπόν, οι πολιτικοί ηγέτες να εκδώσουν κρατικά ομόλογα, που να μπορεί να τα αγοράσει ο κάθε πολίτης.
Τρίτον, λυσσαλέα αντιστέκεται η Γερμανία στην έκδοση ευρωομολόγων και, αν τελικά υποχωρήσει, υπό το κράτος της επικείμενης κατάρρευσης της Ευρωζώνης, θα κάνει τα πάντα για να στραγγαλίσει στην πράξη το μέτρο αυτό, περιορίζοντας δραστικά τον όγκο των ευρωομολόγων που θα εκδοθούν, ώστε οι θετικές συνέπειές του να είναι σχεδόν περιθωριακές.
Υπό το κράτος αυτών και πολλών άλλων, το μέλλον του ευρώ δεν διαγράφεται καθόλου ρόδινο... 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα: 11/08/2011

Γερμανός αντιπρόεδρος: "Κούρεμα"... με εκχώρηση ελληνικής κυριαρχίας! (Επίκαιρα 8/10/2011)


Γερμανός αντιπρόεδρος: "Κούρεμα"... με εκχώρηση ελληνικής κυριαρχίας!

08/10/2011 - 20:14

|

«Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε ένα «κούρεμα» χωρίς κανόνες και όρους, γιατί η Ελλάδα θα πρέπει...
 
Γερμανός αντιπρόεδρος: Κούρεμα... με εκχώρηση ελληνικής κυριαρχίας!
να δώσει κάτι, όπως μέρος της εθνικής της κυριαρχίας, τουλάχιστον προσωρινά» δηλώνει ο αντιπρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της Μέρκελ (CDU) Μίκαελ Φούκς, σε συνέντευξή του, στην εφημερίδα Real news. 


Ο Γερμανός κοινοβουλευτικός αξιωματούχος, υποστηρίζει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο και σημειώνει πως «κάποιος θα πρέπει να σας ελέγχει πως δεν πρόκειται να δημιουργηθούν ξανά αυτά τα προβλήματα στο μέλλον».

Τονίζει πάντως πως δεν πρόκειται για απόφαση που θα λάβει η Γερμανία αλλά η τρόικα.


Ο Μίκαελ Φούκς, αναφέρει επίσης ότι δεν προβλέπεται αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά σημειώνει πως δεν είναι προσωπικά πεπεισμένος αν η παραμονή στο ευρώ θα είναι η καλύτερη μακροπρόθεσμη λύση για την Ελλάδα, ώστε να γίνει ανταγωνιστική και να αποκτήσει και πάλι ευημερία.

Σταύρος Λυγερός: "Ο απολογισμός του Μνημονίου με αριθμούς"


Σταύρος Λυγερός: "Ο απολογισμός του Μνημονίου με αριθμούς"

05/10/2011 - 09:00

|

Μπορεί η ελληνική κοινωνία να...
 
Σταύρος Λυγερός: Ο απολογισμός του Μνημονίου με αριθμούς
 διχάστηκε σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο –μια μειοψηφία υπέρ και η μεγάλη πλειοψηφία εναντίον–, αλλά τα αποτελέσματα της εφαρμογής του είναι μετρήσιμα με βάση τους ποσοτικούς στόχους που το ίδιο είχε θέσει.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
Για το ΑΕΠ προέβλεπε μείωση κατά 4% το 2010. Τελικώς, η μείωση ήταν 4,5% – από 235,0 σε 224,5 δις ευρώ. Το Μνημόνιο προέβλεπε αύξηση του ετήσιου μέσου ρυθμού εξαγωγών κατά 4,5% σε σχέση με το 2009. Σύμφωνα με τα στοιχεία, για το α' εντεκάμηνο του 2010 ο ρυθμός εξαγωγών μειώθηκε κατά 1,2%. Για τις εισαγωγές προέβλεπε μείωση κατά 9,7%, ενώ η μείωση ήταν μεγαλύτερη (13,1%). Για το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών προέβλεπε έλλειμμα 8,4% του ΑΕΠ, ενώ το έλλειμμα έκλεισε στο 11,1%. Για τον πληθωρισμό προέβλεπε ότι στο τέλος του 2010 θα τρέχει στο 1,0% , ενώ «έτρεχε» στο 5,2%. Για την ανεργία προέβλεπε ότι θα ήταν 11,8%, ενώ ήταν 14,2%. Για το έλλειμμα προέβλεπε 8,1% του ΑΕΠ, ενώ «έκλεισε» στο 10,5%. Για το χρέος προέβλεπε ύψος 133,0%, ενώ έφτασε το 150,1% του ΑΕΠ. Σε απόλυτους αριθμούς, το χρέος έφτασε τα 340,2 δις ευρώ στο τέλος του 2010, ενώ στο τέλος Ιουνίου του 2011 είχε εκτοξευτεί στα 358 δις ευρώ. Το μόνο θετικό στοιχείο είναι η αύξηση των εξαγωγών.
Η ίδια και χειρότερη ήταν η εικόνα και των άλλων δεικτών στο α' και β' τρίμηνο του 2011. Σύμφωνα με το δημοσιονομικό δελτίο (Αύγουστος 2011) του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής:
Προβλεπόταν ετήσια αύξηση των εσόδων αρχικά κατά 5,6% (προϋπολογισμός 2011) και κατόπιν κατά 4,2% (στο Μεσοπρόθεσμο). Το α' επτάμηνο του 2011 υπολείπονται κατά 4,5% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010.
Προβλεπόταν αύξηση δαπανών αρ-
χικά κατά 4,4% (προϋπολογισμός 2011) και κατόπιν κατά 3,6% (Μεσοπρόθεσμο). Το α' επτάμηνο του 2011 παρουσιάζονται αυξημένες κατά 7,8% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010. Η αύξηση των δαπανών κατά 3,2 δις ευρώ οφείλεται κυρίως στην αύξηση των τόκων κατά 1,3 δις και στην αύξηση των επιχορηγήσεων προς τα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΟΑΕΔ κατά 2,2 δις ευρώ (λόγω αύξησης της ανεργίας και μείωσης των μισθών). Οι δαπάνες για μισθοδοσία στο α' επτάμηνο του 2011 παρουσιάζονται μειωμένες κατά 6,6% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010.
Προβλεπόταν ετήσια μείωση του πρωτογενούς ελλείμματος κατά 48%. Το α' επτάμηνο του 2011 αυξήθηκε σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010 κατά 52% (2,4% του ΑΕΠ).
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το ΑΕΠ σε σταθερές τιμές 2000, κατά το β' τρίμηνο του 2011 παρουσίασε μείωση 6,9 % σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010. Η αντίστοιχη μείωση του ΑΕΠ το α' τρίμηνο ήταν 8,1%. Το α' εξάμηνο του 2011 η ύφεση κινείται με ρυθμό πάνω από 7% του ΑΕΠ, διπλάσια από την εκτίμηση με την οποία σχεδιάστηκε το Μεσοπρόθεσμο (3,5% του ΑΕΠ).
Η ανεργία το Μάιο 2011 ανήλθε σε 16,6%, έναντι 12,0% το Μάιο 2010 και 15,8% τον Απρίλιο 2011. Οι άνεργοι το Μάιο ανήλθαν σε 822.719 άτομα. Οι απασχολούμενοι (4.131.528 άτομα) είναι λιγότεροι από τον οικονομικά μη ενεργό πληθυσμό (4.383.374 άτομα).
Η κατάσταση στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων χειροτερεύει συνεχώς. Ολοένα και περισσότερες συμβάσεις πλήρους απασχόλησης μετατρέπονται, το 2011, σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης (αύξηση 165,58% το α' πεντάμηνο), εκ περιτροπής απασχόλησης κατόπιν συμφωνίας με τους εργαζομένους (αύξηση 667,67%) και εκ περιτροπής απασχόλησης με μονομερή απόφαση του εργοδότη (5.071,70%). Περιττό να σημειωθεί ότι στις νέες συμβάσεις εργασίας είναι ολοένα και λιγότερες οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης.
Η ελληνική κρίση δεν είναι μια τυπική κρίση χρέους. Στην πραγματικότητα, καταρρέει ένα μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν αρκεί μια πολιτική λιτότητας με οριζόντιες περικοπές δαπανών και αντίστοιχες οριζόντιες αυξήσεις των φόρων για να επιφέρει τη δημοσιονομική προσαρμογή. Η τρόικα θυμίζει γιατρό, ο οποίος, όταν βλέπει ότι η φαρμακευτική αγωγή που έχει δώσει επιδεινώνει την κατάσταση του ασθενούς, αντί να τον επανεξετάσει, αυξάνει συνεχώς τη δόση. Χρειαζόμαστε λύσεις που να αντιστοιχούν στις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Αυτές έπρεπε να τις είχε επεξεργαστεί η ελληνική κυβέρνηση και να έχει εφαρμόσει ένα παράλληλο εθνικό σχέδιο ανάταξης της οικονομίας. Η κυβέρνηση, όμως, είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις  29/9/11