Yanis Varoufakis in CNN

Why it's too late to save Greece's sovereignty

Πηγη http://edition.cnn.com/2012/01/30/opinion/greece-germany-europe-varoufakis/index.html?iref=

By Yanis Varoufakis, Special to CNN

January 30, 2012 -- Updated 1728 GMT (0128 HKT)

Yanis Varoufakis says Greeks are horrified at the prospect of losing national sovereignty.

STORY HIGHLIGHTS

• German and Greek politicians are at odds over who should control Greece's budget
• Greek political economist Yanis Varoufakis says both are guilty of failing to grasp the real problem
• Varoufakis says both countries mislead voters in agreeing an unsustainable rescue package for Greece

Editor's note: Yanis Varoufakis is professor economic theory at the University of Athens and author of "The Global Minotaur: America, the true causes of the financial crisis and the future of the world economy."

Athens, Greece (CNN) -- German leaders are furious with Greece. Yet again they have to go back to their electorates asking for more billions to throw down the black hole that is the Hellenic Republic. They have now become so angry that they are even openly proposing that Greece's fiscal affairs be deferred to some European Commissioner, preferably one of a Teutonic disposition.

Greek leaders, meanwhile, have seized upon this German "transgression" with glee. For it offers them a wonderful excuse to put on domestic display their patriotic fervor at a time when they are running low on legitimacy in the eyes of a battered, demoralized electorate.

Beating their chests about the German threat to Greece's national sovereignty, they are hoping that the Greeks will somehow forget that it was they, their leaders, who ceded sovereignty to the so-called troika of the European Commission, the International Monetary Fund and the European Central Bank.

Yanis Varoufakis

This is a typical case of a shady coalition of vested interests that is disintegrating under the weight of its collective hubris. For the past 18 months, German and Greek leaders have been working together to deny the truth about three simultaneous bankruptcies: The irreversible bankruptcy of the Greek state, the effective insolvency of many Franco-German banks, and, last but not least, the unsustainability of the euro-system as we know it.

To keep these truths from surfacing, German and Greek politicians, each for their own purposes, settled on gigantic loans for Greece that would act as plaster on the festering wounds of the aforementioned bankruptcies.

But to get these "historic" loans through the parliaments of Berlin and Athens, they had to be portrayed as a form of humanism; as German solidarity to the Greek people. Alas, to extend such "solidarity," German lawmakers demanded subsidiarity; which is euro-speak for the recipient agreeing to a tough reform agenda, complete with strict fiscal targets. In plain language, the huge loans would only be granted if similarly lofty promises were made by the Greek government.

Greece's agreed targets would be equivalent to my promising to break the world 100-meter sprint record in the forthcoming London Olympics.
Yanis Varoufakis

Thus, German leaders, unwilling to confront their bankers and the fault lines developing throughout the eurozone, pretended to believe that the problem was Greece and that Greece could be "cured" by means of loans and austerity. At the same time, Greek leaders, unwilling to confront their electorate, pretended to believe that they could deliver the targets demanded by Germany.

Of course, it was only a matter of time before reality caught up with both sets of leaders. Once it became abundantly clear that the targets Greece had committed to were well and truly unrealistic, the coalition between our German and Greek leaders became testy. The knives are out and, if it were not for an equilibrium of terror at the thought of a euro-system collapse, a disorderly brawl would be plain for all to see.

The worst part of this sad saga is that public debate is still failing to keep track with the real issues. Instead of coming to terms with the structural imbalances within the eurozone, the Germans accuse the Greeks of incompetence, corruption and a singular failure to meet "their" targets.

The Greeks, meanwhile, are replying with references to World War II and yelps of horror at the prospect of violations of national sovereignty. Neither side is willing to admit that the whole rescue package was flawed from the outset. No serious consideration is given to the plain facts:

•That the cascade of insolvencies in the eurozone should never have been treated like liquidity problems fixable by loans to the bankrupt banks and states.

•That it is always a terrible idea to make large loans to an already shrinking economy conditional on further reduction in the national income from which these loans must be repaid (for this is precisely what hefty austerity measures in the middle of a recession achieve).

•That Greece's agreed targets would be equivalent to my promising, perhaps under duress, to break the world 100-meter sprint record in the forthcoming London Olympics.

The punishment of any big lie is its revelation. Unfortunately, we are not there yet.

The preordained failure of the Greek "program" has not yet exposed our leaders' connivance. It is, instead, generating Teutonic wrath among the hard working Germans (whose living standards have been under constant pressure for a decade, and who are now told they must guarantee even more zillions for the Greek state) and unbearable Sisyphean pain for Greeks caught up in a vicious cycle (from which no amount of hard work or innovative thinking can help them escape).

Something must give. If it is not our leaders' insidious lie, it will be the eurozone. It's that simple.

Βαρουφάκης

Αυτό θα το διαβάσετε;

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=12332

03/02/2012

• Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
• Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς

Photo: Brintam

1 εικόνα

του Γιάνη Βαρουφάκη

Ετικέτες: οικονομική πολιτική,μνημόνιο

Το Μνημόνιο, που κάποιοι δεν διάβασαν πριν υπερψηφίσουν, βασιζόταν στην λογική ότι χωρίς τα δάνεια των €110 δις που προέβλεπε:

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαζόταν σε στάση πληρωμών η οποία θα μας έθετε για τουλάχιστον 10 χρόνια εκτός αγορών
2. δεν θα υπήρχαν αρκετοί πόροι για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις
3. δεν θα δινόταν χρόνος στην ελληνική οικονομία να ανακάμψει και να παραγάγει τα πρωτογενή πλεονάσματα που θα μας επέτρεπαν να κάνουμε βήματα πίσω από το χείλος της χρεοκοπίας.

Τότε κάποιοι είχαμε πει ότι αυτό το τρίπτυχο αποτελούσε επικίνδυνη φαντασίωση. Καθώς οι όροι για να πάρουμε το δάνειο εγγυόντουσαν την υφεσιακή δίνη στην οποία θα εισερχόταν η χώρα, τα πλεονάσματα του (3) δεν θα παράγονταν, το σημείο (1) δεν θα το αποφεύγαμε έτσι κι αλλιώς, και, για αυτό τον λόγο, θα επιστρέφαμε θέλοντας και μη στο (2), στην σημερινή κατάσταση που το κράτος, αφού χρεώθηκε με την μερίδα του λέοντος του δανείου-μαμμούθ των €110 δις και πάλι αδυνατεί να καλύπτει τα έσοδά του.

Από αυτές εδώ τις σελίδες, τον Απρίλη του 2010, σε άρθρο με τίτλο «Το πρώτο τάνγκο στην ευρωζώνη»είχα γράψει τα εξής:

«[Ο] φόβος μου είναι ότι οδεύουμε στον δρόμο που χάραξε η Αργεντινή του 2002. Κάθε μέρα που περνά τα δάνεια που παίρνουμε… μου θυμίζουν τα δάνεια του ΔΝΤ προς την Αργεντινή της περιόδου 1998-2002: Δάνεια που μας κρατούν εντός του ευρώ προσωρινά αλλά τα οποία κάποια στιγμή δεν θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε. Και τότε; Το 2002 η χώρα του τάνγκο (ας με συγχωρήσουν οι φίλοι Ουρουγουανοί που το διεκδικούν) προέβη και σε στάση πληρωμών αλλά και σε απώλεια ενός (ουσιαστικά) κοινού νομίσματος δολαρίου-πέσος με τέσσερα χρόνια και 50 δις δολάρια μεγαλύτερη καθυστέρηση από όσο έπρεπε. Το 2012 τι επιφυλάσσει σε εμάς; Νομίζω ότι μας επιφυλάσσει ένα εκ των ακόλουθων δύο σεναρίων:

(1) Στάση πληρωμών που όμως θα έχει πολύ μεγαλύτερο κόστος λόγω ενός απίστευτα αναποτελεσματικού δανεισμού δεκάδων δις ευρώ του οποίου η μόνη λογική εν τέλει είναι η καθυστέρηση της στάσης πληρωμών ώστε να διασωθούν οι Γερμανικές τράπεζες που θα χρησιμοποιήσουν τον χρόνο που εμείς "αγοράζουμε" (δανειζόμενοι) εκ μέρους τους ώστε να προλάβουν να πουλήσουν τα ομόλογά μας.

(2) Την συνειδητοποίηση εκ μέρους της Γερμανίας ότι, αν θέλουν να κρατήσουν το ευρώ ως έχει, δηλαδή να αποτρέψουν αλυσιδωτές κρίσεις τύπου Αργεντινής εντός της ευρωζώνης, θα πρέπει επί τέλους να κατανοήσουν ότι μία πραγματική οικονομική ενοποίηση, ιδίως μετά από μια παγκόσμια οικονομική κρίση τύπου 1929 ή 2008, απαιτεί ανακύκλωση των πλεονασμάτων - δηλαδή, πολιτική και δημοσιονομική ενοποίηση.

Αν κρίνουμε από τις έως τώρα συμπεριφορές των βορείων εταίρων μας, οδεύουμε ολοταχώς προς το πρώτο σενάριο.»

Κάπως έτσι έχουν εξελιχθεί τα πράγματα. Η Γερμανία έχει βρεθεί σε αδιέξοδο που η ίδια δημιούργησε στον εαυτό της, επικουρούμενη βέβαια από τους δικούς μας φωστήρες, που δεν μπόρεσαν να διανοηθούν μια στάση πληρωμών (τότε που το ΑΕΠ μας ήταν 15% μεγαλύτερο απ’ ότι σήμερα και τα χρέη μας 20% μικρότερα). Η καλύτερη αφήγηση της οικονομικής αποτυχίας και πολιτικής αστοχίας του πρώτου Μνημονίου της χώρας μας δόθηκε από τον Keynes το… 1920. Τότε ήταν που είχε γράψει τις ακόλουθες αράδες:

"... η ανειλικρινής αποδοχή... όρων που ήταν αδύνατον να τηρηθούν..., και τους οποίους δεν είχε σκοπό να τηρήσει, καθιστά την {Ελλάδα} το ίδιο ένοχη με {τους ευρωπαίους εταίρους } οι οποίοι επέβαλαν όρους που δεν είχαν το δικαίωμα να επιβάλουν." (*)

Προφανώς τα παραπάνω δεν είναι ακριβώς τα λόγια του Keynes. Είναι όμως πολύ κοντά. Το μόνο που άλλαξα ήταν εκεί που εκείνος έγραφε {Γερμανία} εγώ έγραψα {Ελλάδα} και αντί για {τους Συμμάχους} που ανέφερε εκείνος, αντικατέστησα τις λέξεις { τους ευρωπαίους εταίρους }. Η ουσία όμως είναι ακριβώς η ίδια: Οι ισχυροί προσέφεραν μια συμφωνία στους αδύναμους υπό όρους που ούτε οι μεν είχαν δικαίωμα να επιβάλουν ούτε οι δε να αποδεχθούν. Συνένοχοι σε μια τέτοια λογικά ατέρμονη συμφωνία, οι ηγέτες μας, Έλληνες και Γερμανοί, έσπρωξαν και τις δύο χώρες μας βαθύτερα στην Κρίση του Ευρώ. Πρόκειται για μια πρωτοφανή πολιτική αποτυχία στα χρονικά της παγκόσμιας ιστορίας (για πληρέστερη παρουσίαση της αποτυχίας αυτής δείτε αυτό το πρόσφατο άρθρο στην ιστοσελίδα του CNN).

Θα μου πείτε, περασμένα-ξεχασμένα. Μακάρι. Να όμως που το ένα λάθος οδηγεί κατ’ ευθείαν στο επόμενο. Σήμερα, αρχές 2012, παρά το γεγονός ότι έχουμε όλα τα στοιχεία, και όλη την εμπειρική γνώση, που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε πως η λογική του Μνημονίου (που περιστρέφεται γύρω από τον άξονα «νέα δάνεια– βαθύτερη λιτότητα») καταποντίστηκε, έχουμε μια κυβέρνηση (εθνικής ενότητας μάλιστα) που έχει στόχο ένα νέο Μνημόνιο.

Μήπως το νέο Μνημόνιο έχει μάθει από τα παθήματα του προηγούμενου; Σε καμία περίπτωση. Η συνταγή είναι η ίδια: Άλλες δεκάδες δις με στόχο την αποπληρωμή προηγούμενων δανείων, υπό τον όρο ακόμα μεγαλύτερης αφαίμαξης της ενεργούς ζήτησης της ελληνικής οικονομίας, και με την κούφια «υπόσχεση» για ανάπτυξη μέσω διαρθρωτικών αλλαγών και ενός στρεβλού, διεφθαρμένου και αναποτελεσματικού ΕΣΠΑ.

Μήπως υπάρχουν νέα επιχειρήματα για να αποδεχθούμε την νέα Μνημονιακή συμφωνία; Ας δούμε ποια επιχειρήματα ακούγονται υπέρ της υπογραφής της: Χωρίς αυτήν, μας λένε,

1. το ελληνικό κράτος θα εξαναγκαστεί σε στάση πληρωμών τον Μάρτιο η οποία θα μας θέσει εκτός του ευρώ

Αυτό είναι! Το εξής ένα επιχείρημα! Δεν υπάρχει άλλο. Προσέξτε πως τα (2) και (3) που είχαμε στην περίπτωση του πρώτου Μνημονίου δεν υπάρχουν πια. Μας τελείωσαν. Κανείς δεν τολμά πλέον να μιλά για μισθούς και για συντάξεις καθώς η γερμανική πλευρά το έχει ξεκαθαρίσει: ό,τι πάρει το ελληνικό κράτος από τούδε και στο εξής θα πρέπει να το χρησιμοποιεί για να αποπληρώνει τους τραπεζίτες, το ΔΝΤ, την ΕΕ και την ΕΚΤ. Τελεία και παύλα. Άρα, η νέα δανειακή συμφωνία προβλέπει δάνεια για την αποπληρωμή δανείων. Μήπως όμως έτσι δοθεί η ευκαιρία στο ελληνικό κράτος να αρχίσει κάποια στιγμή να αποπληρώνει να χρέη του και να ξαναγίνει αξιόπιστο;

Μήπως ισχύει το μέρος (3), βλ. στη αρχή του άρθρου, της λογικής του αρχικού Μνημονίου; Σε καμία των περιπτώσεων! Επ’ ουδενί! Γιατί είμαι τόσο κάθετος; Επειδή αυτό μας λέει ακόμα και το ΔΝΤ. Τι λέει δηλαδή; Ότι για να τιθασευτεί το ελληνικό χρέος, και να μπει η Ελλάδα στην τροχιά της αποπληρωμής των χρεών της, θα πρέπει να ισχύσουν ταυτόχρονα οι εξής προϋποθέσεις: (α) Η οικονομία μας να μπει σε ρυθμούς μεγέθυνσης της τάξης του 2% από το πρώτο εξάμηνο του 2012, (β) ο πληθωρισμός να μην ξεπερνά το 2%, (γ) να πετύχει 100% το κούρεμα (το κατ’ ευφημισμόν γνωστό και ως PSI) και (δ) να εισπράξει το δημόσιο €50 δις από ιδιωτικοποιήσεις. Σε μια οικονομία που αντί να μεγεθύνεται φθίνει με ρυθμό -7%, με το κούρεμα να αποδίδει πολύ λιγότερα στην πράξη από αυτά που θα ανακοινωθούν, με τις ιδιωτικοποιήσεις να αδυνατούν να αποδώσουν όταν οι αξίες όλων των περιουσιακών στοιχείων καταρρέουν, κλπ., τα παραπάνω αποτελούν σενάριο νοσηρής και κακόβουλης φαντασίας.

Οπότε, λοιπόν, μένουμε με το εξής ένα επιχείρημα: Να υπογράψουμε την συμφωνία γιατί αλλιώς θα βρεθούμε εκτός ευρώ. Πόσο όμως στέκει αυτή η απειλή; Έστω ότι έρχεται η 20η Μαρτίου, η μέρα που το δημόσιο πρέπει να καταβάλει €14 δις στους δανειστές του, και η κυβέρνηση ανακοινώνει πως η πληρωμή αυτή αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας, έως ότου η Ευρωπαϊκή Ένωση μας παρουσιάσει ένα Σχέδιο Λύσης το οποίο, αντίθετα με τον τραγέλαφο της 27ης Οκτωβρίου, να έχει έστω και μια μικρή ελπίδα να βάλει την χώρα (αλλά και την υπόλοιπη ευρωζώνη, ιδίως την περιφέρεια) σε τροχιά επιστροφής από την κόλαση. Τι θα γίνει τότε; Θα μας διώξουν από το ευρώ;

Κατ’ αρχάς, δεν μπορούν να το κάνουν μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες. Π.χ. ακόμα και να ψηφίσουν οι υπόλοιποι 17 του eurogroup υπέρ της αποπομπής της Ελλάδας, η απόφαση αυτή δεν έχει καμία νομική ή ουσιαστική σημασία. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η ΕΚΤ να δηλώσει πως δεν δέχεται πλέον ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, και του ελληνικού δικαίου, ως εχέγγυα για την χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών. Κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, με σημαντική πιθανότητα να αναγκαστούν να θέτουν όριο αναλήψεων στους αποταμιευτές τους. Μια τέτοια εξέλιξη, λένε πολλοί, θα ανάγκαζε την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει το ευρώ, τυπώνοντας ξανά δραχμές ώστε να τροφοδοτούνται οι τράπεζες. Θα μου επιτρέψετε να πω ότι πρόκειται και άλλο ένα κενό περιεχομένου επιχείρημα. Τέσσερεις είναι οι λόγοι που δεν στέκει:

Πρώτον, μια τέτοια επιθετική κίνηση της ΕΚΤ θα είχε μεγαλύτερο κόστος για εκείνη, και την Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας, από ότι για την (ήδη ρημαγμένη) ελληνική οικονομία. Από τότε που ξεκίνησε η Κρίση, η φυγή κεφαλαίων από την περιφέρεια προς την Γερμανία και την Ολλανδία έχουν δημιουργήσει (εντός του συστήματος της ΕΚΤ) χρέη των Κεντρικών Τραπεζών της Περιφέρειας προς τις Κεντρικές Τράπεζες των χωρών του πυρήνα της τάξης των €600 δις. Από αυτά, €250 δις έχει λαμβάνειν μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Γερμανίας από τις Κεντρικές Τράπεζες της Ελλάδας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιρλανδίας. Μια κίνηση αποκλεισμού των ελληνικών τραπεζών από το σύστημα αυτό απειλεί με άμεση κατάρρευση ολόκληρο το σύστημα εσωτερικού δανεισμού της ευρωζώνης.

Δεύτερον, οι ελληνικές τράπεζες έχουν ήδη καταθέσει ό,τι ομόλογα είχαν στην ΕΚΤ και έχουν ήδη λάβει ρευστότητα στην βάση αυτών των χάρτινων τίτλων. Το πουλί, με άλλα λόγια., έχει πετάξει. Τώρα πια, καταθέτουν στην ΕΚΤ ως εχέγγυο ότι «πατσαβούρι» βρουν. Αν πει η ΕΚΤ ότι δεν τα δέχεται αυτά τα «πατσαβούρια», τότε πρέπει να κάνει κάτι αντίστοιχο και για τα «πατσαβούρια» των ιταλικών, των ισπανικών, των πορτογαλικών τραπεζών. Τότε, όμως ευρώ γιοκ.

Τρίτον, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι αν η Ελλάδα επιστρέψει στην δραχμή, σε περίπτωση που η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες μειωθεί απότομα, οι τράπεζές μας θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα (καθώς τα δάνεια που έχουν λάβει είναι σε ευρώ, ενώ η νέα δραχμή που θα λαμβάνουν από την Τράπεζα της Ελλάδας θα χάνει αξία με το δευτερόλεπτο), όπως άλλωστε και οι έλληνες καταθέτες (των οποίων οι καταθέσεις θα απολέσουν εν μία νυκτί τουλάχιστον την μισή τους αξία). Άρα, η ΕΚΤ γνωρίζει ότι, ακόμα κι αν κινηθεί επιθετικά δημιουργώντας ασφυξία στις ελληνικές τράπεζες, η Ελλάδα δεν έχει λόγο να επιστρέψει στην δραχμή.

Τέταρτον, ό,τι και να λένε, δεν έχει δημιουργηθεί κανένας μηχανισμός που θα σταματήσει την αποδιάρθρωση του ευρώ μετά την αποχώρηση της Ελλάδας από αυτό. Κανένας. Σε μερικές μέρες, μετά από μια τέτοια κίνηση της ΕΚΤ, η ίδια η Γερμανία θα βάλει μπροστά το σχέδιο του Νέου Μάρκου, καθώς το κόστος στήριξης της εναπομείνασας ευρωζώνης θα ανέλθει στα πολλά τρις.

Καταλήγουμε λοιπόν στο απλούστατο συμπέρασμα ότι η υπογραφή από την Ελλάδα του νέου πακέτου Μνημονίου 2 –  PSI στερείται οποιασδήποτε λογικής. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα στους πολιτικούς μας, και ιδίως στον κ. Σαμαρά ο οποίος, υποτίθεται, απέρριψε την λογική του πρώτου Μνημονίου: Πώς θα το υπογράψετε; Πάλι θα αποφύγετε να το διαβάσετε σε μια ύστατη προσπάθεια να προσποιηθείτε ότι, δεν μπορεί, κάποια λογική θα έχει;

Και για να μην νομίζετε ότι την πιο πάνω ανάλυση την ενστερνιζόμαστε μόνο κάποιοι περίεργοι «εγχώριοι», επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα απόσπασμα από πρόσφατο άρθρο του ανταποκριτή των Financial Times στην Washington, Alan Beattie:

«Μια φτωχή χώρα της περιφέρειας ενθαρρύνθηκε να γίνει μέλος μιας κακοσχεδιασμένης νομισματικής ένωσης των πλούσιων χωρών οι οποίες κυριαρχούσαν σε αυτήν. Αυτές οι χώρες, αφού επέβαλαν κανόνες δανεισμού για τους συμμετέχοντες στην νομισματική τους ένωση, ήταν οι πρώτες που τους παραβίασαν. Και το έκαναν χωρίς να υποστούν καμία συνέπεια. Λόγω εφησυχασμού και αναποτελεσματικών κανόνων στις χρηματαγορές, και δεδομένης της έλλειψης επενδυτικών ευκαιριών στις αργοκίνητες οικονομίες τους, ενθάρρυναν τις τράπεζές τους να δανείζουν χωρίς μέτρο στην χώρα αυτή. Κι όταν αυτά τα δάνεια «έσκασαν», οι κυβερνήσεις των πλούσιων κρατών έτρεξαν να διασώσουν τις τράπεζές τους φορτώνοντας με νέα δάνεια την ελλειμματική κυβέρνηση της περιφέρειας. Αργότερα απαίτησαν και την τοποθέτηση τοποτηρητή στην χώρα αυτή με νομική ισχύ να προβαίνει σε κατασχέσεις φόρων από τους πολίτες της.»

Το ερώτημα, επαναλαμβάνω, είναι: Οι βουλευτές που θα κληθούν να ψηφίσουν αυτή την νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών, για δεύτερη φορά σε δύο χρόνια, με τι ψυχολογικό τέχνασμα θα πείσουν τον εαυτό τους ότι υπερψηφίζοντάς την κάνουν καλό στον τόπο; Πάλι θα αποφύγουν να την διαβάσουν;

(*) “Dr. Melchior: A Defeated Enemy” στα Two Memoirs του John Maynard Keynes (1949), όπως αυτά ανατυπώθηκαν στο Collected Writings, Vol. X: Essays in Biography, σελ. 428. Την παραπομπή αυτή την είχα χρησιμοποιήσει στις 20 Μαΐου του 2010 σε άρθρο με τίτλο «Ο Θυμός της Γερμανίας».

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

• 
  

Νίκου Μπογιόπουλου

Αυτό είναι το PSI τους!
04/02/2012 - 10:40

|Του Νίκου Μπογιόπουλου*
Μας λένε ότι θα δέσουν τη χώρα χειροπόδαρα για τις επόμενες δεκαετίες, για να τη... σώσουν...


Μας λένε, επίσης, ότι αυτή η «σωτηρία» θα έρθει από το νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ, το οποίο - προσθέτουν - είναι απαραίτητο για να υπάρχουν μισθοί (ποιοι μισθοί;;;), για να υπάρχουν συντάξεις (ποιες συνταξεις;;;)!
Και συμπληρώνουν: Για να δοθεί το νέο δάνειο (αυτό που θα «εξασφαλίσει» μισθούς και συντάξεις...)
πρέπει να υπογραφεί νέο μνημόνιο
(που δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα)
και νέα δανειακή σύμβαση
(με την οποία ακόμα και οι πέτρες των ερειπίων θα είναι υποθηκευμένες στους δανειστές)...
Ποια είναι, όμως, η αλήθεια; Γιατί θέλουν το νέο δάνειο; Πού θα το διοχετεύσουν; Ποιος θα το πληρώσει; Και τι θα μείνει στο λαό;
Ιδού:
*
α) Από το νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ, τα 30 δισ. ευρώ θα πάνε απευθείας στους κατόχους ομολόγων, δηλαδή σε τραπεζίτες και ιδιώτες που θα δεχτούν να συμμετάσχουν στο PSI.
β) Από τα 100 δισ. ευρώ που μένουν, είναι ομολογημένο ότι τα 39 δισ. ευρώ θα πάνε στις ελληνικές τράπεζες για την «ανακεφαλαιοποίησή τους». Ομως, τόσο στις 3/11/2011 όσο και στις 22/11/2011 ο Βενιζέλος έχει μιλήσει για ένα επιπλέον πακέτο ύψους 30 δισ. ευρώ που και αυτό, σε συνεννόηση με την Τράπεζα της Ελλάδας, θα διοχετευτεί στις τράπεζες για την «ενίσχυση της ρευστότητάς τους».
Αλλά αυτά τα χρήματα για το επιπλέον «πακέτο» από πού θα βρεθούν; Από το δάνειο; Δεν το ομολογούν...
*
Επομένως:
γ) Στην «καλύτερη» περίπτωση από το αρχικό δάνειο των 130 δισ. ευρώ δεν θα απομείνουν παρά 61 δισ. ευρώ,
ενώ στη δεύτερη περίπτωση από τα 130 δισ. ευρώ μένουν μόλις 31 δισ. ευρώ...
(Σημειωτέον: Είτε από τα 61 δισ. είτε από τα 31 δισ. που θα απομείνουν, δεν αφαιρούμε τα 10 - 15 δισ. ευρώ με τα οποία θα ενισχύσουν, όπως... υπόσχονται, τα ασφαλιστικά ταμεία για το αντίστοιχο «κούρεμα» που θα υποστούν)...
*
Δέστε τώρα τη μεγάλη απάτη,
το θεόρατο ψεύδος
που κρύβεται πίσω από την προπαγάνδα τους ότι «παίρνουμε το δάνειο - όπως λένε - για να εξασφαλίσουμε μισθούς και συντάξεις»:
δ) Σύμφωνα με τον προϋπολογισμό του 2012, που συντάχθηκε και ψηφίστηκε από τη συγκυβέρνηση Παπαδήμου στη βάση των αποφάσεων της 26ης Οκτώβρη και του PSI, μόνο το 2012 (δείτε το σχετικό πίνακα) οι τόκοι και τα χρεολύσια που καλείται να πληρώσει η Ελλάδα ανέρχονται σε 88,488 δισ. ευρώ!
Αρα, το νέο δάνειο των 130 δισ. ευρώ (που στην πραγματικότητα είναι είτε 61 δισ. είτε 31 δισ. ευρώ - ανάλογα με το τι θα καταβροχθίσουν οι τραπεζίτες)
θα πάει όλο μα όλο σε τόκους και σε χρεολύσια! Θα πάει όλο, μα όλο, σε δανειστές, σε τοκογλύφους και σε κερδοσκόπους για την αποπληρωμή παλιότερων τοκογλυφικών!
*
Αυτή είναι η αλήθεια:
Από το δάνειο
- που για τη σύναψή του «πρέπει» να ξεπουληθεί η Ελλάδα και να εξαϋλωθεί ο λαός της -
ούτε ένα ευρώ, ούτε μια πεντάρα δεν πρόκειται να πάει σε μισθούς και συντάξεις!
Αντίθετα:
Θα είναι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι που θα κληθούν να «παραιτηθούν» από μισθούς και συντάξεις, να ληστευθούν για μια ακόμα φορά και τα «κλοπιμαία» από τη λαϊκή ληστεία να προστεθούν σε ό,τι θα έχει απομείνει από το νέο δάνειο
(αφού πρώτα θα το έχουν ξεκοκαλίσει τραπεζίτες, επιδοτούμενοι βιομήχανοι και επιχορηγούμενοι κεφαλαιοκράτες)
ώστε να συμπληρωθεί το ποσό των τόκων και των χρεολυσίων, ύφους 88,5 δισ. ευρώ
- ποσό που είναι έως και τρεις φορές μεγαλύτερο του εναπομείναντος δανείου -
το οποίο η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει κατοχυρώσει μέσω του προϋπολογισμού ότι θα καταβληθεί εντός του 2012 σε δανειστές, τοκογλύφους, κερδοσκόπους και λοιπούς «σωτήρες»!
*
Να, λοιπόν, για ποιους προορίζεται και το νέο τους δάνειο.
Να ποιων τα συμφέροντα εξασφαλίζει το PSI τους.
Και να για ποιους συγγράφεται το νέο τους μνημόνιο και η νέα τους δανειακή σύμβαση με τα οποία
ο ελληνικός λαός παραχωρείται στην πλουτοκρατία από τη συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου ως ενέχυρο, με την ταμπέλα του είλωτα, για τα επόμενα εκατό χρόνια!


Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Ριζοσπάστης" 2/2/2012
*Ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος είναι γνωστός για την αιχμηρή και πάντα τεκμηριωμένη πένα του, τόσο ως αρθρογράφος όσο και ως συγγραφέας.
Το τελευταίο του βιβλίο μάλιστα «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» αποτελεί ένα χρήσιμο «εργαλείο» για να κατανοήσουμε «τι» συμβαίνει στον κόσμο και στην Ελλάδα, αλλά και «γιατί» συμβαίνει.
Το βιβλίο, αφενός θέτει τα κρίσιμα ερωτήματα, αφετέρου δίνει στέρεες απαντήσεις:
Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να «παραχθεί» ένας πλούσιος;
Πώς γίνεται την τριετία 2008-2010, που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις στρατιές της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη να έχει διπλασιαστεί;
Ποιοι, πώς και γιατί δημιουργούν τα χρέη και τα ελλείμματα;
Ποια τα αίτια της κρίσης στην Ελλάδα και τον κόσμο;
Ποιος ο ρόλος της ΕΕ, του ΔΝΤ, του εγχώριου πολιτικού συστήματος;
Γιατί η Ιστορία της Ελλάδας είναι μια διαρκής ιστορία χρεών, ελλειμμάτων και Μνημονίων από
το 1821;
Πού μας οδηγούν τα Μνημόνια και πώς φτάσαμε ωε εδώ;
Η κρίση έχει πρόσημο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό; Την προκαλούν όλοι; Την πληρώνουν όλοι;
Ποιοί και πώς κερδίζουν από την κρίση;
Ποιά είναι η «διέξοδος» από την κρίση και πώς επιτυγχάνεται;

Ο καθηγητής Ανδρέας Αθηναίος μιλά στο ΕΔΩ ΣΥΝΤΑΓΜΑ webtv

Paul Krugman (από Palmografos.com)

ΖΟΥΜΕ ΤΟ ΦΙΑΣΚΟ ΤΟΥ ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

VAROUFAKIS (ELECTIONS 1993 GREECE)

Εκπομπή: Η κρίση με απλά λόγια και το μέλλον με λίγα